اولا «اگر» را در تاریخ کاشتند از بغل اش افسانه بیرون آمد. ثانیا شماها که امروز پنجاه و هفتی ها را به سیخ می کشید و خودتان را شبیه به شارلیز ترون می بینید خبر ندارید که بریژیت باردوی سال ۵۷ از شما به مراتب زیبا تر بود و شما امروز تازه رسیده اید به مبارزه ی انگشتی و انگشت کردن مبارزاتی در مقایسه با مبارزات جانانه و با تمام وجود بچه های دهه ی پنجاه و هفتی.

من عادت دارم درست لحظه ای که موقعیت کاملا برای حرف زدن نامساعد می شود حرف ام را بزنم چون در موقعیت مساعد حرف زدن که هنر ی نیست. کسانی که داد شجاعت می دهند اول بفهمند که شجاعت از بیان آن چه فکر می کنی آغاز می شود بعد به عمل شجاعانه می رسد. کسی که جرات ندارد بگوید که بوده و چه بوده و چطور می اندیشیده و چطور در طول زمان،،، زندگی و افکارش تغییر کرده، بی آن که گذشته ی خودش و خودش را در گذشته نفی و معدوم کند، می تواند در عمل هم شجاع باشد.

یعنی بلاهت باید تا چه حد باشد که آدمی تصور کند اندیشمند ترین اندیشمندان و متفکر ترین متفکران امروز در سال ۱۴۰۲ می دانند و می توانند بدانند که اثر عمل امروز شان در سال ۱۴۵۲ این و آن و کلا مثبت و در جهت بهشت کردن کشورشان است!

(ساده اش می شود این که شارلیز خانم! حیف که نیستیم تا ۵۰ سال بعد ریخت و قیافه ات را ببینیم و احوال ات را بپرسیم!)

بعد در سال ۱۴۵۲ به جان خود گذشته اش بیفتد یا دیگران یقه ی او را بگیرند که اگر در سال ۱۴۰۲ فلان کار را نمی کردی، امروز در سال ۱۴۵۲ به این روز نمی افتادیم!

گفتم فعلا با صدای بلند اعلام کنم که من با افتخار یک پنجاه و هفتی هستم تا بعد برسیم خدمت کسانی که پنجاه و هفتی ها را می خواهند به سیخ بکشند و آن ها را در هم بکوبند. و نیز سراغ دهه پنجاه و هفتی های پیر شده و بزدل که خودشان را قایم کرده اند و جرات ندارند با شجاعت بگویند ما پنجاه و هفتی بودیم و هستیم و در گذشته مان آن چه را باید می کردیم کردیم همان طور که شما هم امروز همان را می کنید که باید بکنید.