نقش روزنامه در جامعه مانند همان آزمایش‌های پزشکی است. اگر به پاسخ‌های آزمایش توجه نشود، باعث بروز مشکلات و ناهنجاری‌های جدی می‌شود.

یکی از دلایل جدا شدن نسل‌های جوان از جامعه، این است که جامعه و سیستم آنها را نپذیرفته؛ نه اینکه این نسل، نخواهد در جامعه حضور فعال داشته باشد، بلکه توسط جامعه به رسمیت شناخته نشده است. این موضوع ریشه بحران مطبوعات ما هم هست.

حکومت و دولت مدام اصرار می‌کند که اخبار منفی منتشر نشود و سیاه‌نمایی نشود! این در حالی است که مردم در جامعه با واقعیت‌ها سر و کار دارند و با گوشت و پوست خود واقعیت‌ها را حس می‌کنند.

سیاست روایت و حاکمیت روایت‌محور در ایران منشأ اصلی بحران است. تا وقتی سیاست روایت‌محور (به جای سیاست حقیقت‌محور) حاکم باشد، رسانه نمی‌تواند جایگاه خود را پیدا کند. در صورتی که به این واقعیت‌ها توجه نشود، رسانه‌ها نقش واقعی خود را پیدا نمی‌کنند.

«اعتماد» و برخی روزنامه‌های انگشت‌شمار دیگر در ایران تلاش کرده‌اند تبدیل به بوق نشوند و خوشبختانه موفقیت‌های خوبی هم داشته‌اند. اساسا اینکه 21 سال است که زنده مانده و تلاش کرده‌اند، خودش یک موفقیت است، اما اینکه این حضور همراه با تلاش برای انعکاس حقیقت بوده است، قابل توجه است.