تردیدی بر جای نمانده است تا هنگامی که جمهوری اسلامی بر پاست نومیدی، یأس و اندوه نیز در ابعادی ویرانگر و خانمانسوز در جامعه‌ی ما پا برجا خواهد ماند. پس راهی جز ایستادن در برابر این حکومت شادی‌ستیزِ و مرگ آفرین و تلاش و مبارزه جانانه و امیدوارانه برای مثبت بودن و مثبت اندیشیدن وجود ندارد. می‌باید حسی را که باور به هدفمند اندیشیدن و عمل کردن و موفقیت در دستیابی به هدف دارد به رُخ این حکومت پلشت و متعفن کشید و فریاد کرد و نشان داد که امید و باور به توان تغییر بنیادین در جامعه و زندگی‌ شاد و امیدساز را دیگر از مردم به ویژه جوانان نمی‌توان گرفت. دیگر برای مردم میهنمان هیچ عاملی نمی‌تواند در مسیر دستیابی به هدف، یعنی دستیابی به رضایت‌مندی از زندگی (شادی) و آزادی و رفاه و آبادی کشورمان مانع ایجاد کند.
تحمل اختناق و ستمگری، فقر، بیکاری، گرسنگی و پیامدهایشان آسان نیست. تحمل رنج اختلال‌ها و بیماری‌های روانی ناشی از عوامل فردی و اجتماعی به ویژه بیماری افسردگی آسان نیست. اما هیچکدام از این سختی‌ها و رنج‌های تراژیک و جانکاه نتوانسته است امید به تغییر، امید به زندگی و آینده‌ای روشن و پویا را غبار آلود و محو کند.
حکومت اسلامی ایران را به سرزمین رنج، رنج‌های ناشی از ستمگری و اختناق و جهل، رنج‌های ناشی از فقر، بیکاری، فحشا و گرسنگی، رنج‌های ناشی از مرگ‌های " خود خواسته" و فرزندکشی، زن‌کشی و دیگرکشی بَدَل کرده است.
جوانان، زنان و مردان مبارز ایران اصلی ترین سرمایه کشور هستند. مبارزه ما تا رسیدن به هدف نهایی راهی دراز و دشوار در پیش دارد، ولی تا کنون، دستاوردهای مبارزه چشمگیر بوده است. به ویژه جوانان و زنان باید به خود افتخار کنند، مراقب خود باشند، بر دستاوردهای مثبت تمرکز کنند، فرصت‌ها و امکانات جدید را جستجو کنند، پشتیبان یکدیگر باشند، فرهنگ و هنر رزمنده و الهام بخش را گوش کنند و گسترش دهند، بر توان جمعی و بیکران خود تمرکز کنند و برای سازمان دهی جنبش گام بردارند.
امان ندهیم جمهوری اسلامی بیش از این با داس مرگ، گل‌های یاس سرزمینمان را تاراج کند.
متحد شویم!
به همان شدتی که با جمهوری اسلامی مبارزه می‌کنیم با یأس و ناامیدی مبارزه کنیم.
زن، زندگی، آزادی

شورای ملی تصمیم
۱۵ تیر ۱۴۰۲ - ۶ ژوئیه ۲۰۲۳