خدائی که در هر خداحافظی ما حضوری دیرینه دارد، وجود ندارد؟ نیست؟ پس ما به هنگام وداع، همدیگر را به کدام حافظ میسپاریم؟ نمیدانم. آنچه میدانم اینست که چند بار مرور حرف‌های آدم صاحبنظری مثل رشدی و نویسنده آگاهی مثل زیدآبادی، من بی خبر از همه جا را به نوشتن این قصیده کشاند. خدا مرا ببخشد.

خدا اگر که خدا بود....

خدا اگر که خدا بود، مثل آدم بود
به فکر چاره بیچارگان عالم بود
.
خدا اگر که خدا بود و مصلحت اندیش
به قلع و قمع جنایتگران مصمم بود
.
خدا اگر که خدا بود، روز عاشورا
به جهد، مانع خونریزی محرّم بود
.
خدا اگر که خدا بود، آن شب رمضان
به التماس، جلوگیر ابن ملجم بود
.
خدا اگر که خدا بود، با حمایت خویش
پی حقوق زنان رسول اکرم بود
.
خدا اگر که خدا بود بنده غمگین
کجا اسیر فرستادگان بی غم بود
.
خدا اگر که خدا بود، بعد اینهمه سال
به فکر تصفیه آب چاه زمزم بود
.
خدا اگر که خدا بود هیچ موجودی
نه شیخ و حجت الاسلام وُ نه معمّم بود
.
خدا اگر که خدا بود، خود به تنهایی
حریف مفتی و خاخام و پاپ اعظم بود
.
خدا اگر که خدا بود گوش شیطان کر
به فکر بستن و تعطیلی جهنم بود
.
خدا اگر که خدا بود، پیش هر بنده
که میرسید به تعظیم پشت او خم بود
.
خدا اگر که خدا بود، نصف قرآنش
حکایت شب عیش و وصال مریم بود
.
خدا اگر که خدا بود، این چهل ساله
دمی به فکر رهایی کشور جم بود
.
خدا مگر به سیاق مراجع تقلید
مطیع جیره خور «رهبر معظم» بود؟
.
خدا اگر آتئیستی شدی خرافه گریز
برای بنده، خداوندیش مسلّم بود
.
خدا اگر که خدا بود شعر هادی را
دوباره خوانده و میگفت: وه چه محکم بود!
---------------

هادی - لندن - ۱۷ شهریور