زیتون -: هادی حکیم شفایی - خبر مسرت‌بخش کمیته صلح نوبل در معرفی‌کردن نرگس محمدی به عنوان برنده‌ی جایزه صلح نوبل، حلاوتی بود که بعد مدت‌ها، کامِ مام وطن را نوازش کرد و جانی تازه به کالبد خسته‌ی ایرانی بخشید . کمیته نوبل تصمیم گرفت که جایزه صلح ۲۰۲۳ را به نرگس محمدی اهدا کند. این کمیته، دلیل اهدای این جایزه را، مبارزات «علیه سرکوب زنان» در ایران و در راستای «ارتقای حقوق بشر و آزادی برای همه» اعلام کرده است. شخصیت‌های مبارز و رنج کشیده‌ی دیگری نیز شایسته این جایزه بودند اما نرگس را می‌توان سرآمد همه مردان و زنان فاضل و مبارز ایرانی دانست چرا که شخصیت او، مجموع همه فضایل لازم و کافی و همه رنج‌های کشیده شده برای این عنوان است:
او هم زن است، هم فاضل است، هم سخنور و خوش بیان است، هم فداکار و دگردوست است، هم واجد شجاعت و استقامت است، و در حالی مزیّن به همه این صفات است که «مادر» است؛ مادری که سالهاست از پشت میله‌های زندان مادری می‌کند!
دریافت این جایزه، از یک سو به جنبش زن، زندگی، آزادی مشروعیت بین‌المللیِ بیشتری خواهد بخشید و نرگس را به عنوان یکی از رهبران بی‌بدیلِ این جنبش و جنبش را به عنوان یک جنبشِ ایرانیِ به رسمیت شناخته شده در سطح بین الملل، معرفی و تثبیت خواهد کرد و حمایت بین‌المللی بیشتری را به خود جلب خواهد نمود. و از سوی دیگر، این جایزه، روح امید و استقامت را به جنبش آزادی‌خواهی مردم ایران دمید.
دریافت جایزه‌ی صلح نوبل را به نرگس محمدی، به جنبش زن، زندگی، آزادی و به همه مردمان ایران زمین شادباش باید گفت. به نظر می‌رسد، امروز، مولوی عبدالحمید از جامعه اهل سنت و نرگس محمدی، به عنوان سمبل و نماینده بانوان، دو رهبر بزرگ، الهام‌بخش و تاثیرگذار ملی و مدنی ایران هستند که توانسته‌اند جای خود را در راهبری جامعه به سوی ایران آزاد، آباد و یکپارچه، تثبیت کنند.
اما باید دانست که این جایزه، برای زینت‌بخشیدن نیست؛ بلکه مسئولیت ملی را نه تنها برای بانو نرگس محمدی بلکه برای همه اندیشمندان و دلسوزان ایران بیشتر خواهد کرد.
