سبب این تعلل بخشاً بر می‌گردد به دولت دست راستی اسرائیل که در مقابل محمود عباس رهبر تشکیلات خودگردان فلسطین، حماس را در غزه تقویت کرده (موضوعی که از چشم حکومت اسلامی در ایران دور نمانده بود) تا با تفرقه میان تشکیلات خودگردان فلسطینی و حماس و تضعیف این "تشکیلات" به نیات خود که برهم زدنِ تلاش‌های صلح میان اسرائیل و فلسطین بوده تقویت گردد و "صلح"ی را تحمیل کند که بیشترین منافع اسرائیل را تأمین کرده باشد. ادامه شهرک سازی‌ها در اراضی اشغالی فلسطین از سوی اسرائیل نمی‌تواند تأمین کننده صلح و بارقه دوستی میان اسرائیل و فلسطین شود برعکس بر کینه دیرینه میان این دو خواهد افزود.

حکومت اسلامی ایران از این وضعیت پیش آمده (تعلل در تلاش برای صلح میان فلسطین و اسرائیل) بیشترین سود را بنفع خود می‌برد بی آنکه ککش از قربانی شدن فلسطینی‌ها و مردم بیگناه اسرائیل بگزد. هدف حکومت اسلامی و نیروهای نیابتی‌اش چون حماس، صلح معقول و عادلانه میان فلسطین و اسرائیل نیست. آنها خواهان محو اسرائیل از کره زمین‌اند. پاشنه چپ سنتی ایران که بر همان سیاق سابق می‌چرخد و در "آرمان و مظلومیت فلسطین" آچمز شده است بی تردید در دام حکومتِ اسرائیل ستیزِ اسلامی گرفتار بوده و هر جنایتی از سوی نیروی نیابتی‌اش را به حساب مبارزه‌ای می‌گذارد که گویا بنفع "آرمان فلسطینی" است! فلسطینی‌ها بایست این را متوجه باشند آنچه بنفع‌شان است در قدم نخست دوری از تفرقه و تقویت تشکیلات خودگردان فلسطینی است. با نیروی منسجم و درایت سیاسی فلسطینی می‌توان حکومت اسلامی و نیروهای نیابتی‌اش را خنثی کرد و با همین نیرو به صلحی عادلانه با اسرائیل پیش رفت و افراطگری اسرائیلی را عقب راند.

نیکروز اعظمی
[email protected]