بعد از کناره گیری هم، ایشان در لیسبون احتمالا فرصت خواهد یافت به حرف هایی که زده فکر کند و مثلا ببیند اگر در تاریخ جهان، به «وکیوم» و ول کردن داستان های دنباله دار و کوتاه آمدن معتقد نباشیم، چه بلایی بر سر دنیا خواهد آمد، مثلا ژاپنی ها حق خواهند داشت، به خاطر انفجار بمب اتم در هیروشیما و ناکازاکی، سازمانی مثلا با نام «ژاپاس» [بر وزن حماس] ایجاد کنند و در یک شبیخون جانانه با قمه های ژاپنی و سامورایی، به جایی که امریکایی ها در آن جا زندگی می کنند، هجوم بیاورند و زن و بچه و پیر و جوان را به طرز وحشیانه بکشند بعد بگویند ما در وکیوم این کار را نکردیم بلکه جواب امریکای جنایتکار را دادیم.

اگر موضوع اسراییل و فلسطین را به هفتاد هشتاد سال قبل بر گردانیم، این حق را خواهیم داشت تا آن را به سه چهار هزار سال قبل هم برگردانیم و برای جنایت کاری های «امروز»مان توجیه تاریخی جفت و جور کنیم و اصلا به دوره ی آدم و هابیل و قابیل بازگردیم، و جنایات امروزمان را ریشه یابی کنیم.

جناب گوترش!
ما سازمان مللی می خواهیم که شرّ جنگ و کشتار را «امروز» از سر مردم جهان کم کند، نه این که دنبال چاله چوله های تاریخ بگردیم و به جنایات امروزمان با این ارجاعات تاریخی لباس «حق» بپوشانیم. اگر این چنین شود، هر گوشه ی دنیا را که بنگریم، و به سوابق نگاه کنیم، عده ای حق خود خواهند دانست خون عده ای دیگر را بریزند و جنایات و وحشیگری های خود را توجیه کنند.