بیش از چهل سال از عمر سازنده خود را در تبعید گذراند اما هرگز از اندیشیدن به جامعه‌ای که از آن برخاسته بود دست برنداشت و توانایی‌های فکری و پژوهشی خود را درخدمت شناساندن مسائل اساسی ایران و روشنگری فکری و اجتماعی، از دوران آغاز اخذ تجدد تا همین دوران اسفناک و فاجعه باری که نزدیک به نیم قرن است کشور ما و جامعه ایران از سر می‌گذراند به کار بست!
در باره آثار و نوشته‌های او سخن فراوان می‌توان گفت و فهرست نسبتاً کامل آثار او را می‌توان در زندگی نامه او یافت!
آنچه من می‌خواستم در اینجا بر آن تأکید و یاد آوری کنم، ویژگی‌های شخصی و فردی این انسان پژوهنده و کنجکاو و در عین حال آرمانگرا و مبارزی ست که اگرچه از روشنفکران برجسته در طیف چپ ایران بود، از همان نخستین روزهای سال ۱۳۵۷ بر خلاف بسیاری دیگر در همین طیف فکری به توحشی که به نام انقلاب اسلامی زیر سیطره ملا‌های مرتجع و جنایتکار بر ایران غالب می‌شد، معترض بود و بهای این اعتراض را هم با تبعیدی که چندان برای او در سالهای آخر میانسالی آسان نبود پذیرفت و دشواری‌های آن را تا لحظه‌های آخر تاب آورد!
او به عنوان معترض سیاسی با وجود سن نسبتا بالا همواره در بیشتر اقدامات اعتراضی و تظاهرات‌های ضد رژیمی در پاریس حضور می‌یافت و فرصتی را برای بیان اعتراض و مخالف تبا حکومت بیدادگر ملایان از کف نمی‌داد!
دوست بسیار خوب و صمیمی و مهربانی بود. همواره لبخند همیشگی‌اش را بر لب داشت و تواضع و خوشرویی و دموکرات منشی او مثال زدنی بود.
باشنیدن خبر درگذشت او شخصا از این که دوست مهربانی چون او دیگر در محیط فرهنگی یا مجامع اعتراضی ایرانیان دیده نخواهد شد بسیار غمگینم و می‌دانم که این احساس در میان بسیاری از ایرانیانی که با وی آشنایی یا مرودات فرهنگی یا فکری داشتند مشترک است!
سفر فرجامین مرد دانشور نازنین آقای باقر مؤمنی را نخست به فرزند غیور او انوشه که پس از درگذشت مادر، همچون دوست و یاری همراه از پدر مراقبت می‌کرد تسلیت می‌گویم.
همچنین درگذشت این نویسنده و پژوهشگر تاریخ اجتماعی و سیاسی ایران قرن نوزده و بیست را به جامعه فرهنگی و اهل قلم و همه دوستان و دوستدارانش - از هر طیف فکری که بوده‌اند و هستند- تسلیت می‌گویم.

یادش گرامی باد

‌م. سحر
پاریس