البته خود عدد پنداشتن و دور برداشتن سیاسی کار زشت و ناپسندی ست، و این که نویسنده ی درجه چندمی به نام «ف.م.سخن» در رقابت با جایزه ی صلح نوبل، هدیه ای تقدیم ملکه ی ایران زمین کند، شاید توهین آمیز به نظر برسد، اما اگر من به عنوان یک ایرانی، اجازه ی این را داشته باشم که برنده ای برای صلح و فرهنگ تعیین کنم قطعا شهبانو فرح پهلوی خواهد بود.

دلیل اش را هم خیلی مختصر اینجا می نویسم که چطور نویسنده ای که افکار چپ داشته و دارد و در زمان جوانی اش جزو مخالفان حکومت پهلوی بوده، و نظام مورد نظر ش هم جمهوری ست، ملکه ی ایران را شایسته ی دریافت جایزه ای در سطح جهانی برای صلح و فرهنگ می داند و چون صدایش به جایی نمی رسد، دستکم هدیه ای را به طور شخصی تقدیم حضور ایشان می کند.

در سال ۵۷، اگر اراده ی پادشاه فقید و ملکه بر این قرار نمی گرفت که ایران را سالم و ثروتمند، و مردم را بدون کشتار و خونریزی،،، تمام و کمال در اختیار مدعیان قرار دهند، قطعا هزاران نفر کشته می شدند، و بسیاری از ثروت های فرهنگی کشورمان از میان می رفت و نابود می شد.

شاید امروز فکر کنیم کاش حکومت وقت، تسلیم آخوندها نمی شد و به این روزی که امروز می بینیم نمی افتاد، ولی اولا اگر پادشاه و ملکه اراده می کردند برای باقی ماندن خودشان و ایران، هزاران نفر را قتل عام کنند، آن حکومت هرگز دوام نمی آورد و سید الشهدای دیگری از آخوندها در کشور ایران ساخته و پرداخته می شد که محال بود بتوان در تاریخ آینده ی کشور اثر فجیع آن را خنثی کرد.