آقای داریوش عزیز، من عاشق صدای شما و بسیاری از ترانه‌های شما هستم. و بارها هم به خودتون انتقال دادم و حتی نوشتم. شما هنرمندی هستید که بسیاری از آثارتون سیاسی است و به عنوان یک هنرمند، شخصا هم علاقه زیادی برای ورود به مسایل سیاسی دارید.

امروز از خیانت به تاریخ ایران می‌گویید در حالی که هنوز تکلیف شما با فتنه ۵۷ و نابودی ایران, برای خیلی از ما طرفدارانتان مشخص نیست. و امروز که مردم برای تغییر سرنوشتشان رهبر خودشان را صدا میزنند، شما میگویید نیازی به رهبر مقتدر نداریم .

نیاز به رهبری داریم که انسانیت بشناسه و برای انسانیت بجنگه؟! شما که تا به حال از شاهزاده رضا پهلوی رفتار غیر انسانی ندیده اید‌. در حیرتم که چرا باید با اقتدار ایشان مشکل داشته باشید؟ سوال مهم تر برایم این است وقتی این دغدغه را بیان میکنید، به واقع رهبر مورد نظرتان که انسانیت میشناسد چه کسی است و چرا صادقانه او را معرفی نمیکنید تا ما هم بدانیم و بررسی کنیم.

اما وقتی از انسانیت می‌گویید ناچار هستم به یاد تجربه تلخ خودم با شما بیافتم. من به دلیل ۳ پرونده مجبور به خروج از وطن و غربت نشینی شدم. اول تبلیغ علیه نظام و تحریک جوانان به بی حجابی. دوم تحریک مردم به آخوند کشی‌. و سوم هم تبلیغ داروی نالوکسان. یعنی به عبارتی شاید حداقل ۳۰ درصد دلیل غربت من، اعتمادم به شما بود.

در جایی که از من تقاضا کردید داروی نالوکسان را به مردم ایران معرفی کنم و من خیلی دلی از روی علاقه فراوانم به شما آن را انجام دادم (در حالی که نمی‌دانستم چه منافعی ممکنه نصیب بنیاد آینه شما بشه) و وقتی وزارت بهداشت به دروغ بر علیه من طرح شکایت کردند که این دارو آثار کشنده دارد، شما حاضر نشدید شکایت دروغین جمهوری اسلامی را بر ملا کنید و اعلام کنید که شما از من درخواست کردید و این دارو مورد تایید سازمان جهانی بهداشت است و مسوولیت آن را عهده دار شوید.

که اگر شما آن روز با انسانیت و همبستگی رفتار می‌کردید ، شاید عواقب سنگین آن پرونده ، به کام من هم شیرین میشد. بله نیاز امروز ما همبستگی در برابر دشمن مشترک است. من امروز در تلاش هستم اشتباه خود در حمایت از لیست امید را جبران کنم، و به جا است شما بزرگ ترها نیز اشتباهات سنگین را بپذیرید و جبران کنید. همبستگی و انسانیت را در عمل نشان میدهند، از ۵۷ تا به امروز!