یدالله کریمی پور - همین هفته، سازمان الفتح (جنبش آزادی بخش میهنی فلسطین) با پیشینه ی ۶۵ ساله تاسیس، بیانیه ای داد و از جمله مخالفت خود را با مداخله خارجی، به ويژه دخالت جمهوری اسلامی در امور فلسطین اعلام کرد. این در حالی است که برخی رسانه ها و تحلیلگران لیکود و بلکه آیپک، از پیش تر، مناسبترین راه پیروزی اسرائیل از میدان پیچیده کنونی را منطقه ای شدن جنگ و ورود ناگزیر ایالات متحده به آن دانسته اند. به گمان حامیان واقعی اسرائیل، جنگ یا باید فراگیر شود و یا هر چه زودتر خاتمه یابد.

حتی در چهار شنبه ۳ آپریل دونالد ترامپ به روشنی گفت: به نتانیاهو توصیه می‌کنم که به سرعت جنگ را پایان دهد و به زندگی عادی بازگردد.

در۵ اپریل نیز بایدن به صراحت گفت: آمریکا قویا از اسرائیل در برابر تهدید ایران پشتیبانی می کند. بی بی نیز به آگاهی واشنگتن رسانده که اسرائیل (اشغالگر) آماده است در برابر واکنش ایران به حمله دمشق، بیدرنگ درگیری را به سطح دیگری ارتقا دهد.

ولی واشنگتن، لندن و سایر پایتخت های اروپایی، مدت هاست بدین نتیجه دست یافته اند که به اغلب احتمال جمهوری اسلامی تمایلی به ورود به هیچ جنگی ندارد. مهمترین مشکل مفسرین و تحلیلگران سیاست خارجی و دفاعی آن است که بر خبرهای روز تکیه داشته و در دام تحرکات تاکتیکی گرفتار می شوند. در حالی که به اعتبار شاخص های ژئواستراتژی، ورود ایران به جنگی منطقه ای نزدیک به محال است. هر چند فدراتیو روسیه و اسرائیل از چنین رویکردی استقبال می کنند. چنان که روسیه از فرصت ۶ ماهه جنگ غزه و تمرکز غرب بر آن در جهت تثبیت وضعیت خود در اوکراین، حتی در بازه زمانی موقت سود برد؛ و هر چند کرملین در صورت قرار گرفتن در تنگنای بیشتر، به هر وسیله در پی آتش افروزی بر خواهد آمد.

کوتاه آن که تا جایی که به‌ جمهوری اسلامی بر می گردد، ورودش به جنگ، نزدیک به ناممکن است