میراصغر موسوی
برلین جهنم بود: ارتش سرخ از جبهه شرق با " آتش سنگین " آلمان را می کوبید. و جبهه غرب هم در محاصره بود. پیشوا که چشم امید به چند لشکر مستقر در آفریقا و مناطق دیگر داشت، با اینکه می شنید، ارتباط آنها با یکدیگر و هم با ستاد کل قطع است، و هر یک در گوشه ای از جهان بلاتکلیف مانده و نمی داند چه کند، چشم انتظارِ رسیدن آنان بود، تا بیایند و این خرس های روسی را پوست بکنند.
پیشوا که می خواست کل جهان را بگیرد، حالا باید قانع می شد: اگر همه امکانات پراکنده را جمع آوری و متمرکز کنیم، شاید بشود آلمان را حفظ کرد. اما نیروی های شوروی چنان جلو می رفتند که هیچ سدی نمی توانست مانع آنان شود.
خط مقدم به مرز برلین رسیده بود. سرخ ها با آتش سنگین شهر را زیر ضربه داشتند. اما افسران فاسدِ ستاد نشین هیتلر و سیاستمدارانی که کمتر از افسران فاسد روانی نبودند، همچنان توهمات پیشوا را وحی منزل می خواندند.
پیشوا اینها را به بالا کشیده بود و اینها نیز نیات پیشوا را پیش می بردند. اما هر سه ضلع این مثلث فاسد بود. پیشوا، افسرهای ستاد نشین و سیاستمداران چاکر منش. همه!
تبلیغاتچی های پیشوا هم از این قماش بودند. گوبلز در میان آنها مشهورترین است. اما نسبت به تبلیغاتچی های جمهوری اسلامی با شرف محسوب می شود. گوبلز دروغگو، توطئه گر و نژاد پرست و آدم کش بود، اما مانند صدیقی که فردا نماز اقامه می کند و خطبه می خواند، دزدِ دروغگو و یا دروغگوی دزد نبود.
اطرافیان پیشوا هیچ کدام دزد نبودند. رئیس مجلس، فرماندهان نظامی-انتظامی، تبلیغاتچی های حزب نازی دزد مال و ناموس مردم نبودند. هیچ یک از آنان در این زمینه پرونده ندارد.
کار آنان بله قربان گفتن و تسلیم دیوانگی و توهمات هیتلر بود. نیز، شعله ور تر کردن آتش نفرت و جنگ. درست مانند امام جمعه فردای تهران که از غیب حتی خبر می آورد و فردا، لابد زمان آزادی قدس را اعلام خواهد؟
در سخت ترین روزهایی که ممکن است انسان بتواند تصور کند، این جمعیت همراه پیشوا ماند. اما من با یقین می گویم، اگر چنین وضعیتی برای ایران رخ دهد، دست بوس های خامنه ای همراهش نخواهند ماند. مال اندوز ها سودای زندگی مرفه و اشرافی دارند.
برلین قتلگاه بود. بی آب و نان. مردم در گودال های ناشی از انفجار بمب ها دفن می شدند. زخم ها عفونت کرده بود. سقفی بالای سر کسی نبود. فقط پیشوا و اطرافیان در پناه گاه بودند و سوپ سبزیجات می خوردند. ودکا و شامپاین و آسپرین و زهر و اسلحهِ دفاع شخصی هم در پناهگاه مرکزی وجود داشت. اما بیرون، از آسمان بمب می بارید. و در زمین همه چیز منفجر می شد. تکه های بدن افراد اینسو و آنسو پخش می شد.
" آتش سنگین " آسمان را آتش و زمین را شخم می زد. در این شرایط، بعضی از افرادِ خارج از آن که از مغضوب بودند و به پیشوا دسترسی نداشتند تلاش می کردند کاری کنند تا هیتلر و همراهانش اجازه دهند مردم برلین، از شرق به سوی غرب بروند. در این روزها حالا ارتش سرخ نیمی از شهر را در اختیار داشت. فرمانده لشگر لت و پار شده ای که مقابل ارتش سرخ می جنگید و حرکت آن را کند کرده بود، در دیدار کوتاه مدت با پیشوا، این موضوع را به اطلاع رساند. هیتلر خشم گرفت. ژنرال گفت:
- قربان مردم گرسنه و تشنه و زخمی و مریض هستند، جایی امن نیست، دارند قتل و عام می شوند. اجازه فرمایید آنهایی که توان رفتن دارند به غرب بروند و در امان بمانند.
پیشوا نپذیرفت. باز فرمانده با لکنت زبان گفت:
_ قربان دارند قتل عام می شوند...
هیتلر که بارها گفته بود، ما برای عزت مردم آلمان می جنگیم و می خواهیم ملتی که در گذشته تحقیر شده حالا، سرور مردم جهان باشند. فریاد زد:
- لیاقت مردم آلمان همین است!
لیاقت مردم ایران چه هست؟ آیا این پرسش جواب روشن و قانع کننده ای دارد؟
آیا لیاقت ملت ایران این است: صدیقی - دزد هزار میلیاردی - در شهرش نماز جمعه اقامه کند و در خطبه ها خبر از غیب بیاورد و بگوید: رهبری نظر کرده آقا امام زمان است. و آقا فرمود، خامنه ای از خود ما است.
با رهبری آیت الله خامنه ای قدس شریف آزاد خواهد شد.
شأن و لیاقت ملت ایران چقدر است. لیاقت ملت ایران مردن در دمشق و لبنان و هواپیمای مسافربری یا جمعه خونین زاهدان است.
لیاقت ما عدم دسترسی به دارو و درمان و بیمارستان است. لیاقت ما ریاست قالیباف بر مجلس است. لیاقت ما دریافت 8 میلیون حقوق و 30 میلیون هزینه است. لیاقت ما گور خوابی است؟
فردا صدیقی خطبه می خواند. زمین چمن دانشگاه تهران شاهد رسوایی ای فراموش ناشدنی می شود. آنان که ادعای فتح قدس را دارند، در این زمین، پیشاپیش لجن مال شده، شکست خورده و فرو پاشیده اند.
لیاقت ملت ایران بالا و زیاد است و نمی پذیرد، توهمات پیشوا وحی منزل است. شاهد این مدعا، لبریز بودن زندانهای ایران از زندانیان است.
و، تهران برلین نخواهد شد!
