یک دختر از تبار ِ ترانه.
یک دختر از سرود ِ ستاره.
از کوچه باغهای بهاره -
مارا صدا زده ست.
تا از زُلال ِ آینه وُ آب‌ها شویم.
وقتی که عاشقانه ترین حرف‌های ما
از شور ِ شاعرانه گذر می‌کند هنوز
باید به شادمانی ِ شب‌های بیقرار -
بر بِسترسپیده وُ شبنم رها شویم.
ما آمدیم
دوست بداریم.
ما آمدیم با طپش ِجان عاشقان
تا از دل ِحماسه، غزلها برآوریم.
در روزگار ِآینه وُ سنگ
چیزی که مهربان وُ قشنگ ست
آغوش آرزوی درخشان ِ باغ ماست.
نیکا! دخترم!
دراین شب ِ بلند
این چشم‌های توست که شعر ِچراغ ماست.
زیباست نام تو
پیک ِ زمانه گشت، سرانجام ِ جام تو
نیکا!
دریا برای خنده‌ی تو آه... می‌کشد.

رضا مقصدی