منفعت چیست؟ یکی این است که حکومت مورد علاقه شان یعنی همین که می زند و می کشد و می برد و غارت می کند را به اسم انتخاب کردن به ما زورچپان کنند و در یک کلمه این حکومت مسخره را بر پا و بر جا نگه دارند.

یک گروه دیگر هستند که از بس در عالم تفکر و فلسفه و حساب کتاب و سیاست بازی و وسط بازی و خودفروشی شرعی اندیشه ورزیده اند، قاط زده اند و مغزشان معیوب شده و می گویند که میان «حسن» که منتخب شورای نگهبان است با «حسین» که او هم منتخب شورای نگهبان است و هر دو هم قرار است دست به سینه جلوی سدعلی دونگ بایستند و هر چه او گفت سمعا و طاعتا بگویند باید به یکی شان که حتی به اندازه ی یک اپسیلون بهتر از دیگری ست رای بدهیم.

این ها هم،،، منفعت در انتخاب «حسین» جان دارند چرا که فکر می کنند یارو که بر سر کار بیاید، او هم نوکرانی خواهد خواست که این ها می توانند اگر در ایران اند که هیچ اگر در خارج اند به ایران برگردند و این ها هم از این نوکریّت به نان و نوایی برسند.

ما مردم عادی که نه سر پیازیم نه ته پیاز، عقل مان می رسد و می دانیم نتیجه ی دو دو تا همیشه چهار تا می شود، لذا بدون این که کسی به ما چیزی بگوید و نیازی به عزیزان تحریمی باشد که شب و روز ما را دعوت به رای ندادن می کنند، خودمان سال هاست، حتی از روزهای اول انقلاب رای نداده ایم و به صغرا کبرا چیدن حامیان رای دادن هم گوش نداده ایم و چهار تا فحش سنگین هم نثار روح بابای سدعلی دونگ و نوکران دست به سینه اش کرده ایم و به ریش رای دهندگان از هر نوع که بوده اند قاه قاه خندیده ایم.

لذا نه با دعوت خر می شویم، نه برای رای ندادن مان نیازی به تحریم و تحریم بازی و نصیحت این و آن داریم چرا که این خودِ ما هستیم که به متفکران و متخصصان عزیز باید بگوییم داداش! روزی که من نانوا و سبزی فروش و کارمند و کارگر رای نمی دادم شماها در صف ایستاده بودید و انگشت هوا می کردید، حالا تازه تازه می فرمایید باید انتخابات را تحریم کرد! عزیز دیر رسیدی اتوبوس رفت!