ثانیا «آگاهی رسانی» مسوولان کشور نه تنها کم نبود بلکه آن قدر زیاد بود که انسان را دچار تهوع می کرد. هر جایی که افتتاح می شد، هر پروژه ای که آغاز می شد، هر کارخانه ای که به راه می افتاد، با بوق و کرنا و تبریک و تهنیت هایی که ده بیست صفحه روزنامه ها را پر می کرد به اطلاع مردم می رسید ولی مردم به دلیل شیوه ی «آگاهی رسانی» و افراط در تزریق این تبلیغ ها هر چه را که می شنیدند به صورت طبیعی پس می زدند. از طرفی وقتی برق شهرها روزانه چند ساعت قطع می شد -که پادشاه فقید هم به آن اشاره کرد-، مردم نمی توانستند سازندگی ها را باور کنند.

در مورد «آگاهی رسانی» حتی در سینماها بعد از پخش سرود شاهنشاهی که همه باید به احترام می ایستادند، حدود ده دقیقه فیلم خبری از پیشرفت های کشور نشان داده می شد و در جایی که طرف رفته بود تا رقص و آواز ببیند آگاهی رسانی زورکی صورت می گرفت.

در مدارس، در روزهای تاریخی، در سرمای زمستان، بچه ها در حالی که سگ لرز می زدند، «باید» در جشنی که مدرسه به آن مناسبت ها برگزار می کرد حضور می یافتند و در حالی که اعضا و جوارح بدن شان یخ زده بود مثلا از فلان رویداد مهم «آگاه» می شدند.

از کمبود ها و فقرها و نداری ها و فقدان اولیه ترین لوازم پزشکی و درمانی و تحصیلی و غیره سخنی نمی گویم چون کار از نوشتن مقاله می گذرد و به نوشتن کتاب می کشد.

مخالفانی هم که وز وز می کردند، از شکم مادرشان رادیکال زاییده نشده بودند. وقتی حرف حساب شنیده نمی شد، و پشت آن تهدید و ترس می آمد رادیکال شدن هم دنباله ی طبیعی آن می شد.

اگر بخواهید چند نمونه از مردان و زنان دانشمندی که نه چپ مارکسیست بودند نه راست اسلامی به شما معرفی می کنم که داستان های شان را با فشارهای ساواک بخوانید و مطمئن باشید که این ها حرف شان حرف بود و وز وز نبود.

شما حق دارید از دوران پیش از انقلاب و زحمات پدرتان دفاع کنید و البته جای دفاع هم دارد و قابل دفاع هم هست ولی اگر بخواهید قسمت های منفی آن دوران را ندیده بگیرید و بر آن ها چشم ببندید و به معترضان آن دوران بدون این که بدانید که که ها بوده اند و چه ها می گفته اند -که اگر حرف هایشان شنیده می شد محال بود رادیکال شوند و بلای حکومت اسلامی بر سر ما فرود بیاید- آن وقت لطفی به پدرتان و دوران او نکرده اید و باعث می شوید امثال من یاد کمبودها و مشکلات آن دوران بیفتیم و در این زمان که نیاز به نفوذ و دخالت شما برای جمع کردن بساط حکومت نکبت هست دچار افتراق و پراکندگی شویم.

من توصیه می کنم کسانی که مشکلات دوران پیش از انقلاب را فراموش کرده اند فیلم های فارسی آن زمان را که فیلمفارسی و رقص و آواز نبود یک بار نگاه کنند تا گوشه هایی که از تیغ سانسور آن زمان در امان مانده بود را ببینند و باور کنند که در آن دوران ایران سوییس نبود هرچند نسبت به دوران حاضر سوییس به نظر می آمد.