و باقی قضایا...
داشتم به سخنرانی نوکر منتخب آسد علی، معروف به پوری فش فشوی نابغه، در اصطبل شورای اسلامی گوش می دادم، چون فرموده بودند ایشان که جزو نوابغ ایرانی هستند و مدارج پزشکی را شیش کلاس یکی طی نموده اند، سخنران زبده ای هم هستند و نهج البلاغه را بهتر از استاد زنده یادمان سیدجعفر شهیدی بلد می باشند، که در همان دو جمله ی اول، وقتی ایشان خطاب به قالیباف و دیگران گفت که راضی به «بدرقه» آن ها موقع ورودش نبوده، محکم خورد توو «ذوق»مان و دیدیم که این جناب پزشکیان مثل بقیه ی برادران دکتر مهندس امروزی، از سوات موات بی بهره است و نمی داند وقتی میزبان برای سلام علیک جلو می آید به این کار «استقبال» می گویند و وقتی میزبان برای «خداحافظ» گفتن و راه انداختن دنبال میهمان می رود به آن «بدرقه» می گویند.
حالا من یخرده سر این موضوعات حساس هستم مرا ببخشید. تن مان در این زمینه به تن علامه قزوینی خورده که کافی بود کسی اشتباهی در گفتن و نوشتن بکند دوستیِ چند ساله اش با او را هم به خاطر این اشتباه به هم می زد،،، پذیرفتن اش به جای رییس جمهور که جای خود داشت!
اما اصل سخن در «توو دهنی زدن» جناب پروفسور نابغه ی جراح قلب است که همین طور که داشتیم چند دقیقه سخنرانی اش را گوش می دادیم، در پایان سخنرانی فرمود که مردم رای دهنده که عبارت بودند از اقلیتی حدود بیست سی درصد که بیست درصدش را هم ما با ارفاق می گوییم، به سبک امام راحل زدند توو دهن هشتاد در صد بقیه که رای نداده بودند و جناب دکتر آرزو کردند که شرمنده ی آن بیست درصد توو دهنی زننده نشوند!
این هنوز شروع نشده اش ه! ببین شروع بکنه چه می کنه! :)
سعید راد درگذشت
