احمد وحدت خواه - ویژه خبرنامه گویا

خنده ام می گیرد. از «دانشجویان» ایرانی عضو‌ کنفدراسیون در دانشگاه های غربی در سمینار هایی پر طمطراق با حضور پدرخوانده های سیاسی بازمانده از حزب توده، که هرکدامشان با یک کیف سامسونات و در معیت چندین نوچه در آنها شرکت می کردند و در بحثهایی پیرامون روشهای سرنگونی «رژیم مستبد شاه» از سر و کول هم بالا می رفتند و شب را در رستورانهای شیک با خوردن ویسکی و شراب فرانسوی به ادامه بحثهای بیهوده شان به پایان می رساندند.

خنده ام می گیرد. از «دانشجویان» ایرانی هم آغوش لیبرالهای آمریکایی و چپگرای شیک پوش زاده خانواده های فوق متوسط و اغلب با پدر و مادرهای توده ای ولی حالا به یمن انقلاب سفید شاه و ملت سرمایه دار شده که با چماق و سرنیزه به بانی آن انقلاب برای عبور از لجنزار عقب ماندگی کشور، در تظاهراتی در چمنزار کاخ سفید به آن شاه و شهبانویش حمله می کردند.

خنده ام می گیرد. از هواداران چریکهای مدعی حامی طبقه کارگری که اصلا آنها را نمی شناخت در هایدپارک لندن در روزهای آشوب منتهی به بهمن ۵۷ به صورت ایرانی توریست بی خبری که گفت جشن های ۲۵۰۰ ساله پادشاهی تولد ایران نوین را به جهانیان نشان داد سیلی زدند و پلیس ناچار از مداخله برای جلوگیری از کتک کاری آنها شد.