احمد وحدت خواه - ویژه خبرنامه گویا
خنده ام می گیرد. از «دانشجویان» ایرانی عضو کنفدراسیون در دانشگاه های غربی در سمینار هایی پر طمطراق با حضور پدرخوانده های سیاسی بازمانده از حزب توده، که هرکدامشان با یک کیف سامسونات و در معیت چندین نوچه در آنها شرکت می کردند و در بحثهایی پیرامون روشهای سرنگونی «رژیم مستبد شاه» از سر و کول هم بالا می رفتند و شب را در رستورانهای شیک با خوردن ویسکی و شراب فرانسوی به ادامه بحثهای بیهوده شان به پایان می رساندند.
خنده ام می گیرد. از «دانشجویان» ایرانی هم آغوش لیبرالهای آمریکایی و چپگرای شیک پوش زاده خانواده های فوق متوسط و اغلب با پدر و مادرهای توده ای ولی حالا به یمن انقلاب سفید شاه و ملت سرمایه دار شده که با چماق و سرنیزه به بانی آن انقلاب برای عبور از لجنزار عقب ماندگی کشور، در تظاهراتی در چمنزار کاخ سفید به آن شاه و شهبانویش حمله می کردند.
خنده ام می گیرد. از هواداران چریکهای مدعی حامی طبقه کارگری که اصلا آنها را نمی شناخت در هایدپارک لندن در روزهای آشوب منتهی به بهمن ۵۷ به صورت ایرانی توریست بی خبری که گفت جشن های ۲۵۰۰ ساله پادشاهی تولد ایران نوین را به جهانیان نشان داد سیلی زدند و پلیس ناچار از مداخله برای جلوگیری از کتک کاری آنها شد.
خنده ام می گیرد. از انواع بنی صدر ها و یزدی ها و قطب زاده هایی که با بورس های دولتی به دانشگاههای معتبر دنیا رفته بودند و می گفتند امامشان یک گاندی معاصر است و می خواهد عدالت و آزادی و حقوق بشر را برای ایران به ارمغان بیاورد و معتقد بودند محمد رضا شاه ایران را به آمریکا و‌اسراییل فروخته.
خنده ام می گیرد. از اینهمه تقلب در تاریخ یک ملت به دست خودش که کشوری در صلح و امنیت و تلاش برای فردایی بهتر را علیرغم هر کمبودها با چنین «نیروهای سیاسی مخالف» بی وجدانی به جلادانی سپرد که اصلا نه ایرانی بودند و نه هستند.
در واقعیت آنها در لوای مبارزه با شاه برای به قدرت رساندن حسن نصرالله و اسماعیل هنیه و عبدالملک حوثی در ایران به مخالفت با میهن پرست ترین پادشاه کشور ما برخواستند و هم اینک با مرگ یکی از آنها در پایتخت میهنشان شاهد آن هستند. آیا شرمی می کنند؟
و این خنده دار نیست. گریه ای است بر سرنوشت میهن که سازندگان آن «انقلاب ۵۷» هنوز به اشتباه تاریخی خود اعتراف نکرده که هیچ، آن را که می خواهد بدون هیچگونه انتقامجویی بر این مصیبت پایان دهد هنوز «شاه» می بینند!!
