یادش نه چندان بخیر زمانی که در خط مقدم جبهه بودیم وقتی سرباز جدیدی به ما می دادند با لباس های تر و تمیز و شلوار گتر کرده و پوتین واکس خورده ی سربازی، چندی باید می گذشت تا ایشان «ست آپ» اش را با ماها که به «آنگولایی» مشهور بودیم تنظیم کند و با زیر پیرهنی و شلوار کردی و قیافه های درب و داغون ریش گرفته و بدن بوی گند گرفته خود را هماهنگ کند.

بعضی ها هم که -مثل اوایل خدمت خودمان- نمی دانستند جنگ چیست و زخم چیست و خون چیست و بدن آش و لاش شده چیست و دشمن چیست و کشتن و کشته شدن چیست، خیلی ناز بشی بلا بودند و مثل بچه مثبت ها، با موهای شانه کرده، از کارهای بد جنگ مثل آدم کشتن و به طرف آدم تیر در کردن انتقاد می کردند بعد که اولین خمپاره بغل دست شان می ترکید و یک نفر بغل دست شان مثل گل سرخ بر زمین می افتاد، از این نظر هم با ماها کامپتیبل می شدند و می فهمیدند جبهه جنگ جای ناز بشی بلاها نیست و کسانی که نمی توانستند این موضوع را بفهمند که میدان جنگ، میدان چانه جنباندن های انسانی نیست و باید بزنی بکشی تا کشته نشوی، از جبهه فرار می کردند.

باری. دیدم جناب زیدآبادی، به خانم شیرین عبادی که از نفله شدن تروریست ها سخن گفته بود انتقاد کرده که چرا از واژه ی نفله استفاده کرده و ایشان با این طرز حرف زدن شایسته ی جایزه «جنگ نوبل» است نه جایزه ی صلح نوبل!