برای سیدمحمد میرموسوی جوانی که به شکلی فجیع وُ وحشیانه شکنجه وُ کُشته شد

وای ازین کرکسِ کردارِ سکوت
وای ازین مرثیه وُ این برهوت
چه کنم با تنِ خونینِ وطن
مَبَر این جانِ مرا‌ای تابوت
مادر از دیدنِ رویت گریان
مِهر وُ مَه هر دو پریشان مبهوت
نازنین قامتِ تو جامۀ چاک
دلِ ما را مَسِپارید به خاک
‌ای شگفتا چه بگویم ایران!
قلم وُ واژۀ ما بی سامان
کاغذم جامه سیه نالان شد
همۀ جوهرِ جانش به فغان
هق هقِ چامۀ بیچاره ببین
اشکِ او می‌چکد از چشمِ زمان
پرِ پروازِ تو گردیده هلاک
باز پَرپَر شده پروانۀ پاک
او جوان است وُ دلش در نجوا
پشتِ در مانده وُ غمگین رؤیا
اینکه خفته ست خدا جانِ من است
دلِ او یخ زده از این سرما
کوچۀ عاشقی‌اش چشم به راه
بی تو عاشق چه کُند در دنیا
زده بر روحِ گُلت نیش عقرب
شده پژمُرده وُ ویران کوکب
ابر اینجا شده در سوز وُ گُداز
آسمان خسته وُ تنها در تب
هر کجا بانگِ گُلی بود وُ نشاط
کُشته شد همچو شباویز به شب
نامه‌ام گریۀ مِی در تنِ تاک
مَسِپارید عزیزم به مغاک

رضا بی شتاب
*
*