عبدالکریم سروش - عیسا بر صلیب (درباره نامه تاجزاده)

بنام خدا

دلی دارم که از تنگی درو جز غم نمی گنجد

غمی دارم ز دلتنگی که در عالم نمی گنجد

امروز که نامۀ مصطفی تاج زاده شیر دلیر در زنجیر را به رهبری خواندم برف غم در دلم باریدن گرفت. با خود گفتم آن همه ناز و تنعم که خزان می فرمود عاقبت در قدم باد بهار آخر شد خزان سلطنت را بهار انقلاب در نوردید آیا بهار عدالت از پس خزان ولایت درخواهد رسید؟ و آیا به تدبیر ساقی تقدیر تشویش خمار آخر خواهد شد؟ و آیا سپیده ای پس از این شب سیاه خواهد دمید تا بگوییم «که به خورشید رسیدیم و غبار آخر شد؟»

چرا تاج زاده ای که تاج سر مبارزان و رندان ،است باید از کنج زندان و از عمق سیاه چاله بی پناهی فریاد جگر شکاف برآورد و امان از خدا بجوید و حوالت به روز آخر دهد و مظلومانه و محرومانه بنشیند و بنگرد که بند بر بند و زنجیر بر زنجیرش می افزایند و جسم و جان فرسوده اش را به طناب پر اطناب ستم رنجورتر و پرونده «خیانت و جنایتش را فربه تر و قطورتر میکنند؟

بلی شیر هم شیر بود گرچه به زنجیر بود اما به کدام مذهب است ،این به کدام ملت است این که شیران در روبهان باشند و دیوان بر مصائب فرشتگان بخندند و رومیان بر صدر و مسیحیان بر صلیب روند؟

چون یهودا همنشین شد با فقیه لاجرم بر دار می افتد مسیح
این ولایت نیست میراث از علی بلکه میراث است از ماکیاولی
از علی ما درس عدل آموختیم گفتمان ظلم را در دوختیم