بجای یک انقلاب که 45 سال پیش انجام شده و شاهد آثار و نتایج و گیر و گرفت های محسوس و ملموس آن هستیم؛ اگر ده انقلاب دیگر هم صورت بگیرد و نظام های سیاسی مستقر زیر و رو گردد؛ مشکل بنیادین ما رفع نمی شود، که حذف و طرد و بایکوت و تهدید و ارعابِ « دیگری» و بر ساختن دوگانه های کاذب راهی به جایی نمی برد.

در این میان حقیقتا فرقی نمی کند این سوی میز قدرت نشسته باشی یا آن سوی میز؛ در هر دو حالت، مادامیکه اینگونه رفتار می کنی، گامی در راستای افزایش « خیر عمومی» برنمی داری و گرهی از کار فروبستۀ شهروندان نمی گشایی.

با خواندن نامۀ دردمندانۀ فائزه، یاد دو امر افتادم. اول، فیلم «بایکوتِ» محسن مخملباف که به روایت خود در جلد اول از خاطرات خواندنیِ خود، آنرا مبتنی بر خاطرات تلخ زندان پیش از انقلاب خود ساخته است.

دوم، به یاد آرنولد توین بی، مورخِ انگلیسی نامبردار و سخن حکیمانۀ او افتادم.
جایی می نویسد بدترین کاری که حاکمان مستبدّ در حق محکومان و شهروندان انجام می دهند؛ این نیست که ظلم می کنند، حقوقشان را نقض و نفی می کنند و عدالت ورزی را به محاق می برند و خلایق را آزار می دهند. این هست، اما از آن تلختر و تراژیک تر این است که خلق و خو و شیوۀ رفتار حذفی و دگرستیزانۀ خود را به شهروندان می آموزانند و در جسم و جانشان می کارند. به همین سبب است که پس از چندی، این روشهای دل آزار و رهزن متاسفانه باز تولید می شود و « این قافله تا به حشر لنگ می ماند». تا خلق و خو و شیوه و منش استبدادی و دگرستیزانه از ذهن و ضمیر و رفتار ما ( در داخل و خارج زندان) رخت برنبندد و ریشه کن نگردد؛ روی « حکمرانی خوب» و «خیر عمومیِ» رهگشا را نخواهیم دید و گامهای موثری در جهت نهادینه شدن ساز و کار دموکراتیک بر نخواهیم داشت:.

«من آنچه شرط بلاغ است با تو می گویم
تو خواه از سخنم پند گیر خواه ملال»