اما جنگی که امروز ما شاهد آن هستیم، جنگ مستقیم اسراییل با تروریست های خاورمیانه ای ست. اسراییل یک تنه در هفت جبهه در حال جنگ است. اسراییل برای حفظ موجودیت خود ناچار به این جنگ است. اگر تروریست ها در هفت جبهه اسراییل را مورد هجوم قرار ندهند این کشور، اتفاقا تنها کشوری ست که با جمعیت اندک و مساحت اندک و ذخایر خدادادی اندک به کار هیچ کشوری کار ندارد و دنبال زندگی خود و مردمان اش است و الحق توانسته از یک منطقه ی برهوتی، در عین خرابکاری هایی که باید با آن ها مقابله کند مکانی پیشرفته و آباد درست کند.

یکی از هفت جبهه، جبهه مبارزه با حکومت نکبت اسلامی ست که ۴۶ سال تمام بر طبل محو اسراییل کوبیده و با وقاحت تمام در موضوعی که ربطی به او و مردم ایران ندارد، همین طور به رجز خوانی برای اسراییل و موشک پرانی و حمایت از آدمخورانی چون حماس و حزب الله و حوثی های یمن برای آتش افروزی می پردازد و کسانی مثل جناب نقره کار و ۳۵۹ امضا کننده ی بیانیه ی کذایی، نه برای اسراییل که برای دشمنان اسراییل پستان به تنور می چسبانند و اسراییل را با جمهوری نکبت برابر می گیرند.

آقای نقره کار را با درگیری های تروریست ها و اسراییل چه کار؟ ایشان به جای همتراز کردن اسراییل و جمهوری نکبت یقه ی جمهوری نکبت را بگیرند و به قول خودشان سعی در بر انداختن آن کنند. مطمئن باشند که با حذف این غده ی بدخیم اسراییل هم به کار ما کار نخواهد داشت و جنگ یا درگیری یی هم در ایران اتفاق نخواهد افتاد.