روش حزب توده همیشه این بود که نه به نام خودش که می توانست حساسیت ایجاد کند، بلکه به نام های دیگر خیلی معقول و مقبول مثل همین جمعیت ایرانی هواداران صلح یا «شورای نویسندگان» (در مقابله با کانون نویسندگان) یا «جمعیت حقوق دانان دمکرات» یا «کانون صنفی فرهنگیان» آدم ها را جذب می کرد و به نام این جمعیت ها نشریه های خیلی مقبول و وزینی بیرون می داد مثل نشریه ای که زنده یاد «به آذین» به اسم «اتحاد دمکراتیک مردم ایران» بیرون می داد و خلاصه با اینجور پوشش ها کار خود را که در نهایت در جهت اهداف حزب توده و شوروی بود پیش می بُرد.

این روزها که دیگر از سازمان و سازمان بازی و حزب و این ها خبری نیست و پنش تا آدم همفکر حتی نمی توانند دور یک میز بنشینند و یک حزب درست حسابی به راه بیندازند، آقایان چپ، به اسم صلح طلبی، اطلاعیه و بیانیه صادر می کنند، و عده ای انسان صاحب نام ولی غیر چپ را فریب می دهند و امضا جمع می کنند، در جایی که مثلا حماس تروریست و آدمخوار جلوی چشم آدم ها و دوربین ها هزار و خرده ای جوان اسراییلی را سلاخی می کنند، و کاری می کنند که حماس مثل شوروی سابق و کوبا مظلوم و بی گناه نشان داده شود و اسراییلی ها جنگ افروز و آدمکش.

نه آقایان! این حقه بازی هاتان شاید در گذشته که تجربه ی مشابهی در دست نبود، کارساز می بود، ولی این روزها با این وضعیت اسف بار فردی و فکری که شماها دارید، جز مسخره بازی نام دیگری نمی تواند بگیرد.