علی‌صاحب‌الحواشی

سینا عضدی جزو آن جماعت ملی‌گراست که نشسته در ایالات‌متحده بدون خوردن شلاق ولایی و بی‌آن‌که از نزدیک شاهد خانمان‌براندازی این نظام باشد، به این باور آورده که این نظام ضداخلاقی و ضدانسانی و ضدملی، نمود و تجلی "هویت‌ملی" ایرانیان است!!! این داوریِ غریب، بکلی هم خالی از رگه‌هایی از حقیقت نیست، منتها این‌ها این "رگه‌ها" را آسیب‌شناختی نمی‌بینند بلکه کاملا "طبیعی"، موجه و برحق می‌دانند.

در بن‌فکر اینان یک "غرب‌ستیزی" نهادینه هست؛ عموماً بصیرت خودآگاهانه‌ای نیز به ریشه‌های این انزجار خویش ندارند.

۱) بخشی از این غرب‌ستیزی، از سنت روشنفکریِ چپ پساشهریور ۱۳۲۰ ما می‌آید.

۲) بخشی واکنشی به فروماندگی تمدنی‌مان است که خوش دارند تا "غرب" و "استعمار" را عاملش بدانند و خودِ ملی را "عقب‌ نگه‌داشته‌شده" بینگارند. آن بهره از ژرفاپیمایی لازم برای فهم تمدنی را هم ندارند تا نتوانند تا خود را چنین فریبِ دل‌پسندی بدهند.

۳) بخش دیگرِ غرب‌ستیزی آنان از ایستار سنت‌پسند و ضدمدرنیته آنان می‌آید، ایستاری که در تعمیمی "ایگوتونیک"، جهان را رو به زوال، و مدرنیته را آینه سقوط می‌بیند (در واقع همه موجودیت‌های شکست‌خورده‌ی پاک‌باخته، آرزو دارند جهان رو به زوال باشد!).

برخلاف جریان‌های ضدمدرنیته اروپایی، چنین ایستاری در ایشان از وامداری به "رومانتیک‌ها" نیست؛ مال این‌‌ها زیاده سطحی و ناشی از "نوستالژیای" زیست‌جهانِ از دست‌رفته‌ی سنتی است. همین خصلت، آنان را به بستر عاطفیِ رُستنگاه شوم بنیادگرایی نزدیک می‌کند تا درست مثل همسایگانِ بنیادگرای خود، ذوق وافری به "گردنفرازیِ" ملی و "به‌خاک مالیدنِ پوزه این‌وآن"، بویژه "غرب" داشته باشند.

این‌ها برای خودشان یک "category" از اهل‌فکرند که بایدشان شناخت. لزوم شناختن این دسته، در خصلت آسیب‌شناختی آنان نهفته است تا بی‌آن‌که واقعا بخواهند، نقش ویرانگری توانند داشت. خوبی‌اش آنست که پرشمار نیستند؛ قطعا در داخل ایران انگشت‌شمارند. غالبا مقیم خارج از وطن‌ هستند، جایی که غربتِ "دیگری‌بودن"، آب به آسیاب کج‌اندیشی‌شان می‌ریزد؛ "نایاک" پر از این جماعت است.