تکلیف بزرگ ترین رسانه ی جمهوری نکبت اسلامی، یعنی صدا و سیما که مشخص است: او تمام و کمال،،، ابزار تبلیغات و پروپاگاندای نظام اسلامی ست و تکلیف اش مشخص است.

دستگاه های تبلیغاتی نظام های سرکوبگر چون محدودیت خاصی از نظر برنامه های هنری و شادی آفرین ندارند، می توانند با این گروه از برنامه ها جذابیتی برای مخاطبان شان ایجاد کنند که جمهوری اسلامی از این مزیّت نیز برخوردار نیستند و چون دروغگویی بی شرمانه را حتی در عرصه های سرگرم کننده نفوذ داده اند (مثلا سال ها پیش در ورژن اسلامی فیلم تایتانیک، دیدم که «جک» و «رُز» را تبدیل به خواهر برادر کرده اند) مردم سراغ رسانه های دیگر می روند.

اما رسانه های «بزرگ» دیگر به مردم چه می دهند؟

اولا ما معمولا برای رسانه خرج نمی کنیم و مصرف کننده ی رسانه های «مجانی» هستیم. به همین خاطر نه قدرت انتخاب داریم نه حق شکایت.

وقتی برای چیزی پول خرج می کنیم طبیعتا قدرت انتخاب داریم ولی وقتی چیزی «مُفت» به ما داده می شود مجبوریم همان را با هر کیفیتی که هست مصرف کنیم. رسانه های بزرگ تصویری امروز ما «مُفت» هستند لذا حق شکایت نداریم. نهایت اش این است که موقع شکایت به ما گفته خواهد شد «خب نگاه نکن!»

به خاطر دارم در گذشته عربستان، تلویزیونی به راه انداخته بود که در آن فیلم های دوبله شده به فارسی را پخش می کرد. یکی از این فیلم ها «دِرتی دانسینگ» بود که در آن هر چه صحنه ی رقص «دِرتی» دختر و پسر بود قطع کرده بودند و عده ای از بینندگان از این موضوع گلایه کرده بودند، که مسوولان وقت، با دریدگی پاسخ دادند ما اصولی داریم که چنین صحنه هایی را نمی توانیم پخش کنیم و شما بروید فیلم را جای دیگر ببینید.

الان به لطف اینترنت، تقریبا همه جور فیلمی به رایگان در اختیار همگان است و رسانه های بزرگ فارسی زبان هم چندان نیازی به پخش برنامه های سرگرم کننده نمی بینند.

پس مراجعان از این رسانه ها چه می خواهند؟