زنانی که کوشیدند ما را به یگانگی از دست رفته خود ،به شهامت کم رنگ شده در وجودمان باز گردانند.بیادمان بیاورند

شکوه انسان بودن،
شکوه نان را قسمت کردن، آفتاب را و مرگ را قسمت کردن
معجزه‌ی از یاد رفته‌ی زنده بودن را"پاز

کنسرت خانم پرستو احمدی تداوم همین مبارزه است .باز گشت به شکوه ایران،به شکوه "سبز در سبزباربد" به شکوه آن گردن بند نمادین از سرزمین مادری که به آن تعلق داریم! به کارونسرائی که خانه پدریست! به ترانه و آوازهای خاطره انگیز که بخش جدائی ناپذیر از تاریخ مبارزه یک ملت است خوانده شده برای آزادی.

ترانه هائی که شور مبارزه در دل می افکنند همراه با رقص این نماد لذت بخش چرخش حیات که روح را صیقل می دهد وجسم را توان ایستادگی می بخشد.

"یک دست جام باده ویک دست زلف یار

رقصی چنین میانه میدانم آرزوست"

رقصی که شورومستی شراب نخورده بر جان می افکند. تا ملتی رنج دیده از همه تطاول از این همه هجران چون بلبلان جور کشیده از ستم سرما نعره زنان تا سرا پرده گل بال کشند.

سرا پرده ای که خانم پرستو احمدی وگروه موسیقی او با هزاران گل امید آن را در این سرمای زمستان که امید! آخرین زمستان این حکومت بیداد گر باشد آراستند و این کنسرت را بیکی از ماندگار ترین نماد های جنبش بزرگ "زن ،زندگی ،آزادی"بدل ساختند.کنسرتی که برکام ملت شهد شد و در کام مجلسیان و قانون گذاران حجاب اجباری زهر.