برای پرستو احمدی و دلیریِ بی همتایِ او

رضا بی شتاب

پرستو جان بهارِ آسمان ست

زمین سبز از صدایت در بیان ست

پرستو آمدی ناگاه و بیگاه

خدا داند صدا اینجا نهان ست

زمستان ست وُ سرما وُ سکوت ست

زمان زندانِ برفِ بی امان ست

همی بارد سیه برفی به هر سو

پرستو جان غمِ تو بیکران ست

گرامی دختِ ایرانِ قشنگم

نمی دانی که دشمن بی نشان ست!

ترا زیبایی ات افسونگرِ خصم

صدایت وامصیبت گر عیان ست

ترا رفتار وُ گفتارت گناه ست

ترا کردارِ ناپیدا گران ست

ترا عاشق شدن هرگز مبادا

ترا خندیدنت جرم وُ زیان ست

نگه؛ کشفِ حجاب ست وُ حرام ست

نگه؛ دزدیده باید بی زبان ست

قریبِ غربتی در خانۀ خود

که گُل از وحشتش جامه دران ست

مبادا میلِ باغ وُ سبزه زاری

گروهِ جاهلان چون کارِوان ست

مبادا جامه رنگین شادیِ دل

که رنگِ شادیت شکلِ خزان ست

اگر گویی که عشقِ ما شراب ست

ترا جام آورند وُ شوکران ست...

کنون آمد پرستویِ دلیرم

دل وُ جانش بهارِ جاودان ست

تو ای خصمِ خبیثِ خون به چشمان!

رذالت ذاتِ بیمارِ روان ست

شگفتا ارزشت سودست وُ سودا

بسوز از حسرت وُ اینت عنان ست

بیا وُ نعره زن یا جامه بَردر

چه سود آید! که زن جانِ جهان ست

حسودِ نعره زن هرگز نیاسود

خیالت خوش بهشتت در گُمان ست

بهشت وُ دوزخت ارزانی ات باد

خرد زن آمد وُ چون کهکشان ست

ترا نادان! خصومت زهرِ جانی

زنان را زندگی مِهر ارمغان ست

مترسک کِی بترساند پرستو!؟

برو نادان کنون روزِ زنان ست

صدایِ تو پرستو جان رساتر

که زن زیبایِ زیبا قهرمان ست

جمعه 23 آذرماه 1403///13 دسامبر 2024