احمد وحدت خواه - ویژه خبرنامه گویا
عباس صالحی وزیر ارشاد در یک نشست خبری با اعتراف به غلط بودن سیاست‌های فرهنگی رژیم این پرسش را مطرح کرده که «کجا اشتباه کردیم که اینطور ذائقه موسیقایی مردم ایران تغییر کرد و کودک و نوجوان ما اکنون جذب موسیقی کره‌ای شده اند. حتماً ما به درستی برای مذاق این نسل جدید تولید مناسب نداشته‌ایم »
در سالهای اخیر موسیقی کره‌ای معروف به «کِی‌پاپ» در بسیاری از کشورها از جمله ایران در میان جوانان طرفداران فراوانی پیدا کرده، تا آنجا که عده زیادی از آنها به‌واسطه علاقه به این نوع موسیقی حتی جذب غذا و زبان کره‌ای هم شده‌اند.
اعتراف واقعی به این موضوع را عبدالناصر همتی، نامزد انتخابات ریاست جمهوری، در مناظره انتخاباتی سال ۱۴۰۰ کرده بود وقتی که گفت « سانسور موسیقی و سرکوب رَپرها در کشور ما باعث علاقه جوانان ایرانی به کی‌پاپ شده است».
فیلسوف وادیب برجسته آلمانی یوهان فون گوته، موسیقی را به عنوان یک "زبان" ذهنی انسان معرفی می کند، که مانند وسیله ای متعالی برای بیان نظم و زیبایی به کار گرفته می شود.
برای قرنهای متمادی استفاده از این هنر آفرینش و خاصيت موسيقی در جهت ابراز احساسات عاطفی انسانی، سرود ملی برای دادن حس غرور به ملتها، تا مرحله ساختن مارش های نظامی برای دادن روحيه نبرد در جنگها استفاده شده است.
در رژیم جمهوری اسلامی که اصولا هرگونه آفرینش هنری با رجوع به تفکرات ارتجاع مذهبی تعریف می شود، موسیقی، ترانه سرایی و آواز خوانی مورد شدیدترین سانسورها و محدودیت های استبدادی قرار گرفته و تنها نوحه خوانی و آوازهای سنتی آنهم مردانه، که جایی در میان نسل جوان ندارند تحمل شده است.
شادروان پروفسور«هرمزفرهت» که پيش از کوچ به ديار تبعيد و گرفتن کرسی آموزش تاريخ موسيقی ايرانی در دانشگاه ايرلند رياست دانشکده موسيقی دانشگاه تهران را به عهده داشت در یک سخنرانی در کانون فرهنگی ايران در لندن علل مخالفت سنتی آخوند جماعت با هنر موسیقی را ریشه در تقابل مذهب به عنوان تخیلات ماورا طبیعه با واقعیت موجودی به نام انسان معرفی کرده است.
به گفته او، ظاهر قضيه چنين است که از ديد قشريون مذهبی اجرای موسيقی و رقص و آواز با لهو و لعب و عياشی و ميگساری مترادف است و اين اعمال ساحت پاک دين مورد ادعای آنها را گويا آلوده می سازد و جز معصيت و گناه مفهومی ندارد.
در حالیکه تعصب ملايان نسبت به موسيقی پيش از آنکه ربطی به فعل حرام و صواب داشته باشد ناشی از عدم درک آنها از چگونگی آفرينش اين هنر در ذات انسان و انتقال آن به همنوع خود و مهمتر از آن برانگيختن احساسات و هيجانات روحی در ميان آدميان می باشد
برای آخوندهای حاکم بر ایران که محتويات مغز انسان ايرانی را چيزی جز مشتی خرافات و خزعبلات مذهبی نمی خواهند نيروی پر قدرت و روحیه برانگیز موسیقی مانند تماس انسان با عالم غیب محسوب می شود، امری که ارتجاع مذهبی آن را سرمایه کاسبی و در انحصار خود می داند.
موسیقی کره ای مورد علاقه نسل جوان ایرانی نوای زندگی در مقابل شیون های مذهبی و مرگ پرستی رژیمی است که نمی تواند پیام ترانه «ما ترا نمی خواهیم» آنها را بشنود!
