سفر پزشکیان به خوزستان حاشیه‌هایی نیز داشت. رئیس‌جمهوری ایران در شرایطی به این استان سفر کرده که مردم آنجا با مشکلات مختفی دست و پنجه نرم می‌کنند.

توسعه پایدار آری، پوپولیسم هرگز

مجتبی نجفی

پوپولیسم محکوم است، چه با لباس رفتگری احمدی نژاد چه با لباس کارگری پزشکیان. حتی مهم نیست نیت پزشکیان چیست، مهم تاریخ عوامفریبی در جمهوری اسلامی است، همان رویکردی که می‌گفت تشنه خدمتیم نه قدرت اما دودستی بر صندلی قدرت می‌چسبید، رقیب و منتقد را حذف می‌کرد و در سفره پهن شده قدرت، خودی ها محرم بودند و غیرخودی ها مغضوب.

این فرهنگ ساده زیستی پوپولیستی از همان آغاز انقلاب شیوع یافت. حتی سفهایی امروز هم می‌گویند ببینید رهبر جمهوری اسلامی چه زندگی ساده ای دارد. حالا حساب کنید فردی بیش از سی سال است رهبری یک کشور را به صورت انتصابی به دست گرفته و تمام رئوس سیاست داخلی و خارجی در دستانش است، انواع بنیادها و نهادهای نظامی اطلاعاتی را زیر دست خودش دارد، رییس قوه قضاییه را منصوب و قوه قضا را زایده قدرت و ابزار حذف مخالف کرده، اما ساده زیست است. بگذریم که بیت رهبری خودش یک دولت است اما ترجیح می‌دهم اولین مقام عالی یک کشور در کاخ بنشیند و زندگی تجملی داشته باشد اما مادام العمر و پیشروان نظام دیکتاتوری به عنوان مهم ترین عامل انشقاق ملی نباشد.

طبیعتا از پزشکیان به عنوان رییس جمهور یک انتخابات محدود که با بخشی از رای ناراضیان بر رقیب تندرویش پیروز شده انتظار این است به رفع فیلترینگ، رفع معضلات تحریم، دفاع از حقوق شهروندی و کنترل تورم و کاهش افسارگسیخته ارزش پول ملی بپردازد و این نمایش ها را بر عهده جامعه مدنی زیر ضرب حکومت بگذارد. بگذریم که بن مایه فکری پزشکیان با جامعه مدنی پیشرو فاصله دارد و او مدرسه سازی را نشات گرفته از فرهنگ بسیجی می‌داند غافل از اینکه بسیج و نهادهای شبه نظامی قاتل جامعه مدنی اند.

اگر می‌بینید در این چند سال رویگردانی از صندوق رای رادیکال شده دلیلش اشرافی گری منتسب به حسن روحانی نبود بلکه بی اعتنایی او به حمایت بیست و چهار میلیونی مردم در سال نود و شش بود. تاریخ جمهوری اسلامی انباشته از این حرکتهای پوپولیستی است از جنس لباس رفتگری احمدی نژاد و « ناهار خوردی» رئیسی و تشنگان خدمت چسبیده به میز قدرت، نمایندگان تکراری چندین دوره مجلس، وزرای پیر نرینه در سنت حذف زنان است. حق بدهید از این تصویر اعلام انزجار کنیم چرا که مسأله، فاصله شگرف بین ناراضیان و نظام سیاسی حاکم نه نوع لباس پوشیدن رییس قوه اجراییه یا نون و ماست خوردن رهبر جمهوری اسلامی که توسعه پایدار و مشارکت دادن شهروندان در اداره کشوری است که زیر سایه نفوذ روز افزون بسیج و سپاه و کمرنگ شدن میدان فعالیت جامعه مدنی‌ در مسیر فرسایشی گرفتار شده‌. توسعه پایدار آری، پوپولیسم ضد توسعه هرگز.