علی‌صاحب‌الحواشی

قبل از انقلاب از این متلک‌ها بندرت از گوشه‌وکنار شنیده می‌شد. حتی ناباوران هم اعتنایی به آن نمی‌کردند، چون "زننده" دانسته می‌شد؛ مومن و کافر "حرمت نگه‌می‌داشتند".

آدمی در اقبال و اِدبارش موجودی تمام‌معقول نیست، بلکه عمدتاً معقول هم نیست. "عقلانیت" نصف آن نیروی عواطف و احساسات را در جابجا کردنِ "داوری‌"های ما ندارد.

اگر این گزاره را از میدان "فرد" به عرصه "اجتماع" ببریم، می‌شود گفت که عقلانیت صدیکِ آن نیرو را ندارد. انگار که "عصبیتِ" مثبت یا منفی، اجتناب‌ناپذیرِ ماست.

همین هم هست که در گفتگوها، غالباً "احتجاجات ترغیبی" قدرت بیشتری نسبت به انواع عقلانی دارند. این ما را به بنیادی‌ترین باور چپ‌گرا - طیف مارکسیسم‌کلاسیک تا نظریه انتقادی مکتب فرانکفورت تا جریان پست‌مدرن - می‌رساند که معتقدند "اندیشه، سیاسی است!".

این تنها بر باورهای دینی صادق نیست، همه باورها چنین‌اند! نه یک ناسیونالیست ایرانی "حجت عقلانی" برای برتری تمدن ایران بر هند یا مصر دارد، نه یک مسلمان برای برتری اسلام بر مسیحیت یا بهائیت! ماها برای خوش‌داشته‌هایمان "دلیل‌می‌تراشیم!"
حواسمان باید به این‌ باشد!