شکایت سه ترسوی بزدل از پرویز ثابتی و فیل هوا کردن آن ها با طرح شکنجه های باور نکردنی ساواک باعث شده است تا یکی دو مطلب در باره ی دروغ بستن به ساواک و تخریب چهره ی معترضان واقعی با این دروغ ها و بزرگ نمایی ها بنویسم.

وقتی آیت الله منتظری به صراحت به سه نفر قاضی کشتار سال ۶۷ می گوید که اطلاعات شما روی ساواک شاه را سفید کرد، و بسیاری از زندانیان مذهبی و خودی حکومت نکبت اسلامی، اظهار می دارند که برخورد با آن ها در زمان شاه اصلا قابل مقایسه با برخوردهای جمهوری نکبت با آن ها نیست، این اظهارات حاوی این حقیقت است که بخش بزرگی از آن چه به برخوردهای امنیتی دوران شاه نسبت داده می شود دروغ است یا بزرگنمایی شده است.

از غرق کردن صمد در رودخانه ی ارس تا سکته ی قلبی دادن جلال و شریعتی تا دروغ های عجیبی که رضا براهنی، نویسنده و شاعر، در باره ی ساواک مطرح می کرد، مثل پختن گوشت اعدامیان و به خورد زندانیان سیاسی دادن آن....

اما اگر بگویم که این بزرگنمایی ها بخشی از جنگ روانی خودِ ساواک با جوانان دوران پیش از انقلاب بود که به طرف گروه های سیاسی -که اتفاقا امروز ثابت شده است واقعا «خرابکار» بوده اند و وابسته به روس و چین و لیبی و فلسطینی ها و عراقی ها و عرب ها- نروند شاید مورد قبول خیلی ها واقع نشود اما وقتی جو فکری سال های قبل از انقلاب خانمان برانداز بهمن را در نظر بگیریم دلیل این جنگ روانی را متوجه خواهیم شد.

کلمه ی «ساواک» در جامعه، یک کلمه ی ممنوعه و رعب آور بود که اگر کسی آن را به کار می برد، با نهایت احتیاط و به صورت زمزمه بیان می کرد یعنی ساواک کاری کرده بود که مخالفان ناخودآگاه از این کلمه بهراسند و حتی این کلمه را که در هاله ای از رعب و خوف پوشیده بود به کار نبرند و معلوم بود که وقتی کلمه ای خود به خود ایجاد ترس می کرد، گیر افتادن واقعی توسط ماموران آن چقدر می توانست بازدارنده باشد.

آری. ساواک کاری کرده بود که بدون هیچ کار و عمل خاصی، جوانان از او بترسند و دست به کار ی نزنند که گرفتار او شوند.