حسین دهباشی: غم‌انگیز فقط این نیست که جمعی پیرمرد -بر همه‌ی سپهرِ سیاسیِ ایران- تسلطِ انحصاری دارند. غم‌انگیزتر آن است که حتی نسلِ نو به جای اینکه آن جماعتِ فرتوت و فُسیل و فرصت‌طلب و پرحرف و بی‌فایده را ببوسند و بگذارد لبِ طاقچه، هنوز دعوا و انتخاب می‌کند که کدام‌شان کمتر بدتر است!
اسف‌بار است که جوانان نمی‌خواهند روی پایِ خودشان بایستند و بدانند که همهِ سرانِ سیاسی سر و ته یک کرباسند و از اصلاح‌طلب و اصول‌گرا و اعتدالی تا سلطنت‌طلب و ساواکی و تجزیه‌طلب و تروریست، واقعا جُز مُشتی فرمایشِ تکراری، مُطلقا هیچ حرفی برای گفتن و هیچ راهی برای پیمودن و هیچ هدفی جُز قدرت و تکیه بر زور و زر و تزویر ندارند.
و چه فاجعه‌ای است که تازه‌نفس‌ها حاضر نیستند یک‌صدهزارم شایعات غالبا بی‌اساسی که خوانده و نخوانده بازنشر می‌کنند، لحظاتی در شبانه‌روز هم که شده، سرشان را از گوشی درآورده و صفحاتی کتاب و خصوصا تاریخ و جغرافیا بخوانند و یافته‌هایشان را توشه راه کنند و به جای آزمودنِ آدم‌های بارها آزموده و رفوزه شده، از میانِ خودشان، به دنبال رفیق و همراه و سی‌مُرغ و سیمرغ باشند.
