میثم سعادت

شیخ مهدی کروبی در نود سالگی گوشی هوشمندی را در دست گرفته و لابد اینترنت را بالا و پایین می کند. این گوشی ها پانزده سال پیش نبودند. در واقع در این همه سال که او محصور بود، خیلی چیزها عوض شد. از جمله همین گوشی های هوشمند در دست همه قرار گرفت و کنترل اطلاعات از دست اداره سانسور خارج شد.

این همه تغییرات نیست. کروبی روزی که به حصر می رفت، قیمت یک گونی سیب زمینی ارزانتر از قیمت یک عدد سیب زمینی امروز بود، که حصر شکسته شد. تورم کمر طبقه متوسط را شکست.

در این سالها سپهر سیاست هم کم طوفان ندید، احمدی نژاد هم که کروبی را برایش قربانی کرده بودند ، از حلقه اصلی خارج شد. دو رئیس جمهور، هاشمی و رئیسی، جان سپردند. لاریجانی هم از دایره بیرون افتاد. و حتی حسن روحانی. بشار اسد حمام خون راه انداخت و سقوط کرد. و صدها تحول دیگر

اما به نظر من، مهمترین تحولی که شاید برای کروبی قابل باور نباشد، چنانچه خاتمی هم که محصور نبوده آن را باور نمی‌کند، به بن بست رسیدن اصلاحات است.

فشار اقتصادی انگیزه کار سیاسی را از اکثر دوستان ما گرفته است. آنهایی که ماندند، این کرگدن های پوست کلفت هم، دیگر مثل گذشته شیفته رهبران سابق نیستند. هر کدام دنبال راهی جدید برای عبور از بحران می کردند. نظریه می دهند ، بحث می کنند و رفتار گذشته خود را به چالش می کشند.

حکایت پدری که آنقدر دیر برای فرزند دوچرخه می خرد که دیگر شوقی نمانده، حکایت همینهایی است که در عید ۱۴۰۴ دستور رفع حصر مهدی کروبی را دادند. خوشحال شدیم اما همه ذوق ما پیش از این مرده بود...