مقاله سعی دارد نقاط تاریک این پروژه سیاسی - اقتصادی را تا حدی روشن کند و علاقمندان می توانند به پژوهش ها در این مورد که کم نیستند مراجعه کرده و زوایای دیگر پروژه را مورد بررسی قرار دهند.

زمانی نه‌چندان دور، واژه‌ی "جهانی شدن" همچون ندایی رهایی‌بخش در فضای سیاست بین‌الملل طنین می‌انداخت؛ نویدبخش عصری نو، مبتنی بر رفاه مشترک، آزادی‌های فردی و شکوفایی اقتصادی برای تمامی انسان‌ها. اما اکنون، آن روی دیگر این سکه بیش از پیش رخ می‌نماید: نظمی پنهان، تکنولوژیک و الیگارشیک که زیر نقاب سرمایه‌داری لیبرال، سلطه‌ای بی‌سابقه را بر جوامع انسانی مستقر کرده است. آن‌چه در خفا رخ داده، یک پروژه‌ی عظیم و خزنده است: ائتلافی میان میلیاردرهای فناوری، ایدئولوگ‌های راست افراطی، و مهندسان اجتماعی، برای بنیان‌گذاری آنچه می‌توان "تکنوپادشاهی" نامید،حکومتی نوین، ورای صندوق‌های رأی، ورای مردم، و حتی ورای ملت.

این نظم نوین، تحت‌تأثیر اقتصاد نولیبرالیسم و انحصار تکنولوژیک، به تدریج شکل گرفته است. در این ساختار، تصمیمات کلیدی دیگر نه توسط اراده مردم، بلکه در پشت درهای بسته، توسط یک الیگارشی جهانی، ساخته می‌شود. هدف این ائتلاف مخفی، به‌چالش کشیدن اصول بنیادین دموکراسی و ایجاد یک سیستم حکومتی است که قدرت و ثروت در دستان معدودی از نخبگان تکنوکرات و سرمایه‌داران قرار گیرد.

در واپسین سال‌های قرن بیستم، با فروپاشی دیوار برلین و پایان جنگ سرد، پروژه‌ی جهانی‌شدن به مثابه‌ی تاج‌گذاری سرمایه‌داری غربی تلقی شد. از نهادهایی چون بانک جهانی، سازمان تجارت جهانی و سازمان ملل، تا روشنفکران لیبرال و نخبگان چپِ اصلاح‌طلب، همگی در تحسین این فرایند هم‌صدا شدند. جهانی شدن وعده می‌داد که مرزهای جغرافیایی محو خواهند شد و تمامی انسان‌ها از رفاه اقتصادی، آزادی‌های فردی و دسترسی برابر به منابع برخوردار خواهند شد.

جورج سوروس و بنیادهایی مانند «Open Society» نقش پررنگی در ترویج ایده‌های لیبرالیسم جهانی ایفا کردند. اما این پروژه به زودی با تناقضات درونی روبه‌رو شد. صنایع بزرگ به‌دنبال نیروی کار ارزان به کشورهای در حال توسعه مانند چین، ویتنام و هند منتقل شدند. نتیجه این فرآیند، از دست رفتن میلیون‌ها شغل در غرب، افزایش نابرابری طبقاتی و نارضایتی فزاینده‌ی عمومی بود.

واکنش به این بحران، ظهور راست افراطی و ملی‌گرایی نوین بود. مردمی که احساس طردشدگی و فریب‌خوردگی می‌کردند، به‌سوی احزاب پوپولیست و رهبران عوام‌گرا جذب شدند؛ از ترامپ در آمریکا گرفته تا بولسونارو در برزیل و احزاب افراطی در اروپا.

اما فرجام این پروژه، نه وحدت جهانی، بلکه شکاف طبقاتی، نارضایتی‌های فزاینده و ازهم‌گسیختگی هویتی بود. تولید به شرق منتقل شد، کارخانه‌ها در غرب تعطیل شدند، و طبقات متوسط و کارگر با بیکاری و ناامنی اقتصادی مواجه گشتند. در حالی که شرکت‌های چندملیتی سودهای میلیاردی کسب می‌کردند، مردم در کشورهای غربی، به‌ویژه آمریکا و اروپا، به‌دنبال یافتن راه‌حل‌های سیاسی برای مواجهه با این چالش‌های جدید، به احزاب پوپولیست و چهره‌های عوام‌فریب پناه بردند.

اینجا بود که پروژه‌ی دوم در سکوت آغاز شد: طراحی نظمی نوین با بهره‌گیری از فناوری و سیاست‌های اقتدارگرا. این پروژه، که به تدریج و در پشت پرده شکل می‌گرفت، هدفش ایجاد یک تغییر اساسی در مدل حکمرانی جهانی بود؛ جایی که دموکراسی‌ها در مقابل تکنولوژی و نخبگان اقتصادی زانو خواهند زد.

در دل این آشوب اجتماعی، الیگارشی جدیدی متولد شد،ترکیبی از میلیاردرهای تکنولوژیک و نظریه‌پردازان ضد دموکراسی. دیگر نه صاحبان کارخانه و زمین، بلکه مالکین داده‌ها، پلتفرم‌ها و الگوریتم‌ها فرمان‌روایان جدید شدند. اینان نه محصول سیاست‌اند، نه زاده‌ی صندوق‌های رأی؛ بلکه تجسم سرمایه‌ی مطلق در عصر سایبرنتیک هستند.

در دنیای جدید، آن‌چه اهمیت دارد، نه تولید کالاها و خدمات، بلکه توانایی در جمع‌آوری و کنترل داده‌هاست. داده‌ها، همچون نفت، منبع اصلی قدرت در قرن بیست و یکم شده‌اند. در این سیستم جدید، همه‌چیز به دست تکنولوژی‌های دیجیتال و اطلاعات می‌افتد. این پلتفرم‌ها، همچون فیسبوک، گوگل، آمازون و توئیتر، در واقع به‌عنوان ابزارهایی برای نظارت و کنترل اجتماعی عمل می‌کنند. قدرت این غول‌های فناوری به حدی است که قادرند حتی روندهای سیاسی و اجتماعی را به‌طور مستقیم تحت تأثیر قرار دهند.

چهره‌هایی چون پیتر تیل و ایلان ماسک، به‌عنوان نمادهای این الیگارشی نوین، نقشی اساسی در شکل‌دهی به این تغییرات ایفا می‌کنند. پیتر تیل، با گفته‌های صریح خود که "من دیگر به دموکراسی اعتقاد ندارم" به‌طور علنی از تضعیف دموکراسی و تمرکز قدرت در دستان نخبگان حمایت کرده است.

«او باور دارد که دموکراسی مانعی بر سر راه پویایی و شکوفایی جوامع انسانی است. در نگاه او، آزادی حقیقی تنها از طریق تمرکز قدرت در دستان نخبگان تکنولوژیک حاصل می‌شود، نه از طریق سازوکارهای انتخاباتی متعارف.

او سرمایه گذاری های کلانی در پلتفرم هایی همچون فیسبوک و پالانتیر داشته که هدفشان جمع آوری و تحلیل داده های کاربران و استفاده از آن برای نفوذ در سیاست های عمومی و تجاری است.

چنین سرمایه‌گذاری‌هایی، همچنین در کنار حمایت‌های تیل از چهره‌هایی همچون دونالد ترامپ و جی‌دی ونس، به‌طور آشکار نشان‌دهنده تلاش برای ساخت نظمی نوین است که دموکراسی را به چالش کشیده و آن را با حکومتی اقتدارگرایانه و فناورانه جایگزین کند.