جمهوری اسلامی نیازمند دو جام زهر دیگر است!

باز نشر نوشته مهدی نصیری در ۷ مهرماه ۱۴۰۳

آقای خمینی تا چند روز قبل از اعلام پذیرش قطعنامه ۵۹۸ همچنان رجز می خواند و شعار جنگ جنگ تا پیروزی و جنگ جنگ تا رفع فتنه در عالم می داد و سخن از صلح گفتن را خیانت به رسول الله می دانست و در رسانه ها و محافل سیاسی سخن از مذاکره با دشمن، ممنوع و تابویی غیر قابل شکستن بود اما به یک باره با رسیدن گزارشهایی مبنی بر شکست‌های پی در پی در جبهه ها و پیشروی عراق، آ خمینی دریافت که گویا ولیّ دردانه خدا که در قرن بیستم قیام کرده تا سنگرهای کلیدی جهان را فتح کند و ابرقدرتها را به خاک مذلت بنشاند، نیست و عن قریب است که نظامش شکستی فاحش بخورد، لذا شجاعت به خرج داد و به تعبیر خودش جام زهر را سر کشید و از مهلکه نابودی نجات پیدا کرد، هر چند بعد از آن باز هم در بیانیه اش اعلام کرد که ما یک لحظه از عملکرد خود در جنگ پشیمان نیستیم، ما در جنگ انقلاب خود را به جهان صادر کردیم و از این قبیل رجز خوانی ها که برای جانشین خود به ارث گذاشت!

اکنون جمهوری اسلامی یک بار دیگر در شرایط سال ۶۷ قرار گرفته و هیچ مفرّی از آن جز سر کشیدن جام زهری دیگر و اعلام عقب نشینی و تعطیلی فعالیت نیروهای نیابتی اش در منطقه را ندارد. این اقدام البته می تواند جمهوری اسلامی را از ورود به جنگی ویرانگر با اسرائیل و متحدانش حفظ کند و فروپاشی اش را به تاخیر بیاندازد اما قطعا نمی تواند عامل بقا و تداومش برای مدتی طولانی باشد چرا که همه پارامترهای لازم برای بقا را به کلی و یا تا حد زیادی از دست داده است.

بر همین اساس باید در تدارک جام زهر دیگری باشد که عبارت است از اعلام رفراندومی معتبر و کاملا دموکراتیک با حضور همه جریان های سیاسی ایران در داخل و خارج برای تعیین مدل حکومتی آینده ایران.

نظر سنجی رسمی بیانگر عبور بیش از ۷۰ درصدی مردم ایران از حکومت دینی است. این در حالی است که بر اساس مبنای اعلامی آقای خمینی، فقدان پذیرش مردمی موجب نامشروع بودن نظام و تصرفات آن است.

البته ممکن است این پیشنهاد مایه تعجب و به معنای ساده اندیشی در امر سیاست ورزی باشد اما اگر به عواقب لجبازی و ایستادگی بر سر حفظ قدرت و نظام به هر بهایی، اندیشه شود و آینده تیره و تار در انتظار حاکمیت ولایت فقیه و روحانیت به درستی فهم شود، آن گاه می توان به خردورزانه بودن این تصمیم سخت و جانکاه پی برد.

باری در گفتگویی با سوپری محله، او بر این باور بود که خدا در تیم اینها یعنی حاکمان ج ا است و حالا حالاها هستند اما به نظرم اگر قرار باشد خدا در تیم کسی باشد حتما در تیم اکثریت مظلوم و تحت فشار خواهد بود نه اقلیت سرکوبگر و عاری از خرد حکمرانی.

خوب است نظام دست از این خود دردانه پنداری ها بردارد و بداند که خداوند در تیم خردورزان است و عدالت و حکمتش، قوانین و نظام اسباب و مسببات را نقض نخواهد کرد و از بلاهت و غرور و توهم و ظلم حمایت نمی کند.