بعید است بتوان این همه بحران را دو ماهه در مذاکرات مدیریت کرد. حال بیایید تصور کنیم رهبر جمهوری اسلامی با یک چرخش ۱۸۰ درجه ای از همه مواضع هسته ای کوتاه آمد که بعید است. بعد باید گزارش نرمش ها را به سپاهی ها و باندهایی بدهد که حس می کنند بازی را باخته اند و مضحکه عام و خاص شده اند و این تازه اول ماجرای فروپاشی جمهوری اسلامی از درون است.

به احتمال غالب، جمهوری اسلامی همه چیز را می دهد و بار دیگر جند عدد آب نبات خوش رنگ دریافت می کند تا صدا و سیما چیری داشته باشد برای هواداران کم هوش و عربده کش بیت تبلیغ کنند.

به احتمال زیاد جمهوری اسلامی از ترس مردم و انتقام سخت به خاطر مملکتی که بر باد دادند اگر لازم شد تن به مصالحه با تیرخلاص چی خود نیز می دهند و وضعیت امروز می تواند بیانگر چنین وضعیتی باشد. شاید اوضاع چنان خراب باشد که پروژه جانشینی محتبی نیز برای همیشه به فراموشی سپرده شود.

در ضمن از گوش خود بیرون کنیم که اگر جمهوری اسلامی مصالحه کند سرمایه آمریکایی به ایران می آید و گل و بلبل می شود. از نظر جمهوری اسلامی با اقتصاد دربست در دست سپاه و آستان قدس و از همه مهمتر ستاد اجرای فرمان امام ، اقتصاد یا در دست سپاه است یا اصلا چیزی به نام اقتصاد وجود ندارد.

این در حالی است که سرمایه آمریکایی می تواند به کشورهایی منتقل شود که دچار دیکتاتوری هستند، اما این سرمایه به دولتی منتقل نمی شود که از نوه چهار ساله شمع خانی تا پدر بزرگ ۷۰ - ۶۰ ساله اش همه درگیر اختلاس و عدد سازی و پنهان کاری و توجیه همه این ها به نام دین است.

بهترین توضیح در وضعیت اقتصاد امروز و اقتصاد بعد از توافق احتمالی با آمریکا را حامد پاک طینت توضیح داده است. در مقاله او با تیتر راهنمای سرمایه گذاری برای برادران آمریکایی در ایران آمده است:

از حالا دنبال مجوزهای لازم باشید که دیدن دم نهادهای مرتبطه دو سالی طول می کشد.

آب و برق و گاز و اینترنت خود را با خودتان بیاورید چون این اقلام در ایران کالای لوکس به حساب می آیند.

ایران در لیست سیاه FATF یا گروه اقدام مالی قرار دارد ولی نگران نباشید با دوستان صحبت کنید و هزینه اش را بپردازید کار شما را راه می اندازند.
زن و بچه را هم نیاورید که ممکن است بلایی بر سر آنها بیاید.

فکر نکنید تعیین قیمت دست شماست بلکه این مافیای حاکم است که قیمت می گذارد.

خود را آماده نوسانات ارزی و سخنرانی امامان جمعه کنید که با پرت و پلاگویی های خود بر اقتصاد اثر می گذارند و چندین شرط و شروط دیگر اگر آماده سرمایه گذاری در اقلیمی هستید که سالی ۱۷۰ روز هوای آلوده دارد.

شاید کسانی معتقد باشند که ایران نیز روزی مانند اسپانیای بعد از دوران جنگ های داخلی یا آرژانتین که از سوی نظامیان اداره می شد روزی روی آرامش را خواهد دید که حتما اینطور خواهد شد. اما احتمال اینکه چنین تحولی در ایران با گام های مثبت و انسانی از سوی جمهوری اسلامی و رهبر نزدیک ۹۰ ساله اش آغاز شود بعید است، حتی اگر همه داشته های اتمی را واگذار کنند و مراکز هسته ای برای همیشه تحت نطارت بین المللی و بازرسان آمریکا قرار گیرد گامی به سوی مردم ایران برنخواهند برداشت.

:::