چه خرسندم من از مرگِ سیاسی
که حاکم برکِشد ایران هراسی
چنین باید سخن گفتن در این عهد
که خیزش بشکند دیوارِ این بند
جفا چون می کند این شیخِ خونریز
هر آگاهی شود با او گلاویز
گریزد زاهدِ کاذب ز عالِم
کِشد بر گردِ خود دزدانِ ظالم
توان دارد کلامِ اهلِ دانش
ز بنیان برکَند بنیادِ کُرنش
مبادا صبرِ ما گردد چو عادت
که عادت خم کُند شاخِ رشادت
چو زاهد می زند آتش به بستان
ز مرگش می شود کشور گلستان
شکوفه بشکفد در دشتِ امید
جوانه قد کشد از مهرِ خورشید
