فرزانه روستایی

سرنگونی ۲۶۴ ساعته دولت سوریه (یعنی ۱۱ روزه ) از سوی یک عضو اسبق جبهه النصره القاعده سندی است برای اینکه خاورمیانه چه سرزمین غریبی است. کسی فکر نمی کرد که احمد الشرع شش ماهه پرونده سقوط اسد را جمع کند و آب از آب تکان نخورد. همه انتظار جنگ های خیابانی، اعدام های دسته جمعی، آدم ربایی، انتقام گیری های کور، اغتشاش سراسری، و قحطی در سوریه را داشتند اما احمد الشرع و میت ترکیه از همه حسابگرتر بودند.

دیری نپایید که احمد جولانی در معیت همسر جوان خود کت و شلواری شد و کراوات زد و وزرا و استانداران زن منصوب کرد و با سرعتی باور نکردنی اوضاع نابسامان سوریه را به انتظام درآورد.

وقتی فیلم های زندان صیدنایا منتشر شد کسی باور نمی کرد سوریه از عطش انتقام به این زودی ها رنگ آرامش به خود ببیند، اما دید. اساسا اخراج یا فرار نیروهای آدم کش و قاتل جمهوری اسلامی از سوریه مانند آب سردی بود که بر أتش این سرزمین هزار پاره ویران ریخته شد. بخصوص که نیروهای ایرانی ها در سوریه از قتل عام و نسل کشی و جنایت جنگی چیزی کم نگذاشتند. حداقل انتظارها از احمد جولانی جنگ لفظی با جمهوری اسلامی بود، اما دریغ از یک کلمه درگیری لفظی او با جمهوری اسلامی.

دیروز جولانی با خوش استیل ترین کت و شلوار و کراوات خود به دیدار ترامپ رفت و ته مانده پرونده نفوذ جمهوری اسلامی در سوریه را در هم پیچید. ترامپ او را مردی جوان و توانمند خواند، کمی هم جوگیر شد و اعلام کرد دستور می دهد همه تحریم های سوریه برداشته شود. این به معنای تولد دوباره ملتی است بعد از ۵۴ سال غارت و جنایت از سوی یک پدر و پسر.

دولت آمریکا برای حمایت دولت اسد از تروریسم، مداخله در لبنان، سرکوب مردم و برای حفاظت از مردم سوریه تحریم های متعددی را علیه سوریه اعلام کرد. تحریم های سوریه به هیچ عنوان به پیچیدگی و گستردگی و خسارت باری تحریم های آمریکا و جامعه جهانی علیه ایران نبود، اما پایان تحریم ها برای سوریه چند پاره تولدی دوباره است.

بیایید مقایسه کنیم آنچه احمد الشرع با سوریه ای کرد که هیچگاه ثروتمند نبود و آنچه رمه آخوندها و اسلامگرایان با ایران کردند که از روز اول به نحوی استثنایی ثروتمند و به لحاظ تمدنی پر بار بود:

آنچه آخوندها با ایران کردند بر اساس هر معیار و استانداردی که در نظر بگیرید نسل کشی، تبعیض، نقض حقوق بشر، حمایت از جنگ های خونین بی دلیل، و غارت منابع مردم به نفع یک طبقه نازک از خودی های حکومتی بود. تاراج ذخائر ملی و پرورش طبقه نو ظهور جدیدی که برای دزدیدن و چپاول کشور هزار روایت و سند نمایندگی از سوی خدا دارند شاید بدترین دستاورد یک نظام مذهبی باشد. مانند سوریه، همه تحصیلکرده ها و روشنفکران را از کشور فراری دادند و به جایش عراقی و افغانی و لبنانی وارد کردند. زنان را به خفت و خواری کشاندند. ارزش پول ملی را به یک میلیونیوم دلار رساندند و مردم را از بیخ و بن فقیر و جویای نان کردند. دین و اخلاق و فرهنگ مردم را برای تسهیل حکومت خود بر باد دادند و با دهها قرارداد غیر شفاف با روسها و چینی ها حتی آینده کشور را پیش فروش کردند.