مصطفی مهرآیین

راه نجات این کشور نه غنی سازی و بمب اتم و گفتمان نظامی گری و امنیتی کردن کشور، بلکه احترام به زندگی روزمره و پذیرش الزامات و دلالت های آن است.

نه دین، نه فلسفه، نه تکنولوژی و نه حتی هنر نمی توانند جایگاهی چون زندگی روزمره در حیات ما پیدا کنند. زندگی روزمره بزرگترین و واقعی ترین حقیقت این جهان است.

تا زمانی که دروغ بزرگی به نام پاسداری از انقلاب جای خود را به حقیقت روشنی چون " تقویت زندگی" ندهد این جامعه روز خوش نخواهد دید.

این نظام سیاسی دارای یک نقطه کور بسیار بااهمیت به نام " مردم" است. مشکل این نظام سیاسی آن نیست که از این مردم و مشکلات آن ها بی خبر است.

برعکس، این نظام سیاسی تمام قدرت خود را وامدار این سرزمین و مردم آن است.مشکل آنجاست که این نظام سیاسی به معنای اگزیستانسیال و وجودی خود را با این مردم معنا نمی بخشد: این حکومت در جمع ماست اما به لحاظ وجودی و معنایی دلتنگ مردمانی دیگر و رویاها و آرزوها و مسائلی دیگر است.

گسست میان مردم ایران با این حکومت دیگر گسستی از جنس نبود احزاب و جامعه مدنی و اصناف و سندیکاها نیست که بتوان با کنشگری مرزی این فاصله را از بین برد.گسست جمهوری اسلامی با مردم ایران یک گسست وجودی و معنایی است. حالا دیگر جمهوری اسلامی هم تبدیل به نقطه کور مردم شده است. در چنین شرایطی راهی جز خلق یک نظام سیاسی جدید مبتنی بر نظام معنایی جامعه وجود ندارد.