در دوران پادشاه فقید بخشی کوچک از مخالفان او که اغلب دانشجو بودند، گروه هایی مسلح و چریکی به وجود آوردند که هدف شان از میان برداشتن و کشتن نظامی ها و امنیتی ها از پاسبان گرفته تا ژنرال و تخریب نقاط مختلف «زیرساختی» بود.
گروه هایی مثل سازمان مجاهدین خلق و چریک های فدایی خلق با این نوع مبارزه می خواستند پیشرو «خلق قهرمان ایران» شوند و با تقویت شجاعت در خلق،،، آن ها را به میدان مبارزه بکشند. ترور سران نظامی و نظامیان امریکایی و کشتن سرمایه داران بزرگ و تخریب مثلا دکل های برق فشار قوی در فهرست عملیات مسلحانه ی آن ها قرار داشت که اغلب با شکست مواجه می شد.
در جمهوری اسلامی، مجاهدین خلق این نوع عملیات را بعد از سال ۶۰ ادامه دادند که نتیجه ی آن سرکوب و شکست آن ها در داخل ایران بود و افتادن در دامن صدام حسین بود.
آن چه به عنوان عملیات چریکی جدا از توده شناخته می شود، هرگز در ایران نه به موفقیتی رسیده نه مورد قبول مردم عادی قرار گرفته است.
اما در سال وقوع انقلاب نکبت بار اسلامی، در روزهای آخر، مبارزات مسلحانه ی «توده ای» یا «مردمی» به عنوان یک ضرورت برای بر انداختن نظام پادشاهی مطرح بود و بدون مسلح شدن مردم امکان ساقط کردن و گرفتن پادگان ها و مراکز حساس نظامی امکان پذیر نبود. به عبارتی هر چه مبارزه ی مسلحانه جدا از توده کاملا نفی می شد و می شود، مبارزه ی مسلحانه ی توده ای در روزهای اوج گیری انقلاب برای ساقط کردن نظام سیاسی ضرورت تام پیدا می کند.
امروز که نظام سرکوبگر اسلامی، با وحشیگری بی حد و حصر جرات حرکت مسلحانه را از مردم گرفته، این کار دشوار و حساس را اسراییل برای ما انجام می دهد.
در کنار حمله به سایت های اتمی و مراکز حساس نظامی که برای اسراییل خطرناک هستند و باید نابود شوند، اسراییل به نهادهای سرکوبگر اسلامی نیز- که نه برای او بلکه برای ما مردم ایران اهمیت دارد و همواره تحت سرکوب و آزار و کشتار این نهادها بوده ایم- به طرز جالب و موثری حمله ی مسلحانه و نظامی می کند که می تواند اگر با حرکت های مردمی توام شود، بنیاد نظام نکبت اسلامی را از بیخ و بن بر اندازد.
از کشتن سران نهادهای سرکوبگر گرفته تا تخریب سر در زندان بدنام و مخوف اوین تا زدن پایگاه های بسیج و دیگر پایگاه های دستگاه سرکوب همه و همه عملیات موثر و مهمی ست که اسراییل نه برای امنیت خود، که برای کمک به آزادی مردم ایران انجام می دهد.
اگر جامعه،،، آماده برانداختن حکومت نکبت باشد این عملیات بسیار موثر و لازم و کارساز است و اگر نباشد، این عملیات ابتر خواهد ماند و نتیجه ای برای کسی نخواهد داشت.
