حال چگونه می توان به نام دفاع از آب و خاک، در کنار چنین نیرویی قرار گرفت؟ و چگونه می توان برای نیرویی آرزوی موفقیت در "دفاع" کرد، که از همان آغاز پیدایش این حاکمیت دنباله عبا و قبا و عصای آخوند و ملا بوده است؟ چگونه می توان چنین نیروی سرکوب گری را که طی بیش از این چهار دهه وظیفه خود را حمایت، دفاع و پشتیبانی از منافع خمینی و خامنه ای، غارتگران و سرکوب گران و دیگر آخوندهای ریز و درشت می دانسته است، خودی و "ملی" ارزیابی کرد و در کنار آنان ایستاد؟ کشتار تمام عیار و سبعانه یک نسل در دهه شصت توسط همین نیرو صورت گرفته است. آن همه چشم های نازنینی که در جنبش مهسا بینایی خود را از دست دادند با ساچمه ها و گلوله های همین نیرو نابینا شدند. تمامی جنبش های حق طلبانه و اعتراضی علیه ظلم، ستم، تبعیض، خشونت و بی رحمی های حکومت توسط همین نیرو به خاک و خون کشیده شدند. شلیک به هواپیمای اوکرایینی و از دست رفتن جان های شادابی که در آسمان ایران قطعه قطعه شدند، توسط همین نیرو صورت گرفت.

میهن - که چیزی نیست به جز مردمانش - توسط همین نیرو مورد انواع و اقسام تجاوزها و بی حرمتی ها قرار گرفته و می گیرد. زندان ها و شکنجه گاه های رژیم را همین نیروها بنیاد نهاده و اداره کرده و می کنند. سازندگان کهریزک ها، و ده ها زندان با نام و بی نشان نیز همین نیروها بوده و هستند!

به راستی آیا آنچه در این چهل - پنجاه سال بر مردم ایران روا شده است، توسط تجاوزگران خارجی صورت گرفته است؟ آمریکا و اسراییل، زبان ها را بریده اند؟ هر معترض و منتقدی را با شلاق و شکنجه روانه زندان ها کرده اند؟ جنگ هشت ساله را واقعا "استکبار جهانی" و صهیونیست ها به مردم ایران تحمیل کرده اند؟ شعارهای "راه قدس از کربلا می گذرد" هم کار تجاوزگران خارجی بوده است؟ آیا حکومت جمهوری اسلامی که خود را مستقل ترین حکومت دنیا می داند و ... توسط آمریکا و اسراییل اداره می شده و می شود؟ مگر رفتار این نیروی انتظامی در این بیش از چهار دهه با مردم ایران به جز با زبان سرکوب و خشونت چیز دیگری هم بوده است؟

آنهایی که تا کنون و طی این بیش از این چهار دهه متوجه تجاوز بسیجی ها، پاسداران، لباس شخصی ها، آخوندها و اطلاعات چی ها به این مردم و فرزندانشان نشده و یا ندیده اند و یا نسبت به آن بی تفاوت بوده اند، چگونه ناگهان قد برافراشته و حاضر شده اند به یاد میهن در کنار بزرگ ترین دشمنان ایران قرار بگیرند و ضمن حمایت از نیروی انتظامی، متوجه شده اند که مام میهن مورد تجاوز قرار گرفته است؟ آن هم در شرایطی که رژیم جمهوری اسلامی در ضعیف ترین موضع خود قرار دارد.

به علاوه، مگر این مردم و مخالفان رژیم هستند که جنگ را بر ایران تحمیل کرده اند؟ چرا آنهایی که به یاد مام میهن افتاده اند، اشاره ای به عامل و باعث و بانی این جنگ ندارند؟ و چرا عامل اصلی جنگ های "تحمیلی" هشت ساله و کنونی را نمی بینند؟

هیچ کسی کنار اسراییل نمی ایستد. هیچ کسی نمی خواهد سرزمینش تبدیل به ویرانه شود، هموطنان بی دفاعش توسط بمب های اسراییلی و آمریکایی به قتل برسند و زیرساخت هایی که متعلق به مردم ایران است و با پول های آنها ساخته شده است، نابود شود. اما چرا باید عامل اصلی این فاجعه را نادیده گرفت و حال که در دامی افتاده است که خود برای خود گسترده است به یاری آن شتافت و این موضع را در لفافه دفاع از میهن پنهان ساخت؟

بدون شک جنگ هیچ پیام انسانی با خود همراه ندارد. هیچ دست آورد مثبتی هم ندارد. این جنگ را ما آغاز نکرده ایم و پایانش هم به اراده و خواست ما نیست. این واقعیتی است غیر قابل انکار. پرسش اما این است که چرا باید مستقیم و یا غیر مستقیم در کنار رژیمی قرار گرفت که بیش از چهار دهه است که توانایی اش سرکوب "ملت خودش" بوده است؟ سلاح هایش را به سوی مخالفان و منتقدانش نشانه گرفته است و حتا زمینه ساز ویرانی فلسطین، لبنان و ... شده است و بیشترین خیانت ها را به جنبش و حق و حقوق مردم فلسطین نیز روا داشته است؟

آری، سال ها می باشد که بختکی و سرطانی با هویتی اهریمنانه بر این سرزمین سایه افکنده است. تمامی گرفتاری های این سرزمین ناشی از همین حاکمیت قرون وسطایی می باشد. فقر، فساد، کشتار، گرانی، بیکاری، تن فروشی رسمی و غیر رسمی، زباله گردی، زندان، شکنجه، اعدام، آواره گی، پناهندگی و پرتاب صدها هزار ایرانی به خارج کشور و ... همه و همه محصول این حاکمیت اهریمنی می باشد. حال که این رژیم زیر ضربات رژیم دیگری - که تشابهاتی نیز دارند - قرار گرفته است چرا باید به یاری آن شتافت و نقش آن را در پیدایش چنین شرایطی نادیده گرفت؟ هم اینک همه گان شاهد می باشند که کسانی که عربده می کشیدند و شرق و غرب جهان را به مبارزه می طلبیدند، چیزی جز ببر کاغذی نبوده اند. و هم اکنون می بینینیم که چگونه، به ذلت و خواری افتاده اند و نه تنها توانایی دفاع از مردم و کشور را ندارند که شاهد دستورالعمل های "دشمن صهیونیستی" نیز می باشند که دارد با مردم و کشور بزرگ ایران، همان رفتاری را در پیش می گیرد که با باریکه ی غزه و کشور کوچک لبنان که در همسایه گی اش قرار دارند.

سخن نهایی این است؛ تنها راه صلح و به آرامش رسیدن مردم ایران، نابودی این رژیم می باشد. تا زمانی که این رژیم به حیات ننگین خود ادامه دهد، نه امروز ایران تغییر پیدا خواهد و نه فردای آن. به نظر نگارنده در شرایط کنونی، هر گام و هر موضعی که زمینه ساز تداوم حکومت خامنه ای و شرکا بر این سرزمین باشد، بزرگ ترین خیانت به مردم و آینده این سرزمین می باشد. خیانتی که تا ابد بر پیشانی مشوقان حکومت نقش خواهد بست. تداوم این حکومت تیره روزی ایران و ایرانیان را صد برابر خواهد کرد.