بیا بیرون دگر از مقعدِ کوه

چرا هق هق کُنی با اشک و اندوه؟

:

چرا رنگت شده همرنگِ مُرده؟

مگر عزلِ اسد خوابت ربوده؟

:

ز تنبانت زدا هر لکهِ زرد

مگو با مجتبا از ناله و درد

:

نبارد از هوا دیگر فشنگی

به ترست چیره شو گر مرد جنگی

:

هوایی تازه کن در گلشنِ خویش

کمی قیچی بکش بر خرمنِ ریش

:

چو گیری کامِ خود از منقل و دود

بدان از جهلِ تو دشمن بَرَد سود

:

بزودی می رسد پایانِ بازی

نشینی عاقبت در نزدِ قاضی

:

شمار شاکیان ترست فزاید

نگاهِ مادران هوشت رُباید

:

نیابی گردِ خود سردارِ خونریز

که با حُکمی کُشد بی بیم و پرهیز

:

اگر ترسی ز نامِ ماهِ آبان

و یا لرزد تنت از سیلِ عصیان

:

رها کن جسمِ بیمارت ز آزار

بمان چون انگلی در زیر آوار

:

پس از مرگت شود ایران گلستان

نخواند خسته ای شعرِ زمستان