چو شب گشت نوبت به منقل رسید
که از شوقِ آن حیدر از غم رهید
:
زغالِ فروزان چه پر سوز بود
ز وافورِ رهبر روان بود دود
:
چو موشی بر اندامِ نرمش پرید
ز وحشت برآشفت و جیغی کشید
:
بپرسید عظما از آن موشِ خُرد
چرا می زنی بر دلم دستبُرد؟
:
در اطرافِ تختم که جایِ تو نیست
اگر از خودی پس مقامِ تو چیست؟
:
بخندید موشک بر آن شیخِ پیر
که از ترسِ موشی شده رنگِ شیر
:
به لکنت فتاد آن خطیبِ پریش
به یادش بیامد گناهانِ خویش
:
صدایی چو گربه درآورد مَرد
که دشمن گریزد ز صحنِ نبرد
:
بزد پُشتکی موشکِ دم دراز
تو گویی که رقصد به آوازِ ساز
:
سپس موش جست و به رویش جهید
عبایِ ولایت ز هر سو جوید
:
چو بر جهد دشمن ولی چشم دوخت
ز پایانِ تارش دلش سخت سوخت
:
زغالِ فروزان ز انبر فتاد
دُکانِ کمینگه به آتش کشاند
:
به سوراخ جست و امان ماند موش
ز عظما بیامد فغان ها به گوش
:
ندارد شگفتی شگردِ جهان
که پیری ببازد به موشی جوان
:
