شعر تازه‌ی پیمان فرح‌آور، زندانی سیاسی محکوم به اعدام از بند میثاق زندان لاکان رشت

توانا

این شعر، تازه‌ترین سروده‌ی پیمان فرح‌آور، زندانی محکوم به اعدام، صدایی است از درون تاریکی، فریادی برخاسته از اعماق سلول‌های انفرادی. شعری‌ست که در آن واژه‌ها، نه صرفاً ابزار بیان، بلکه سلاحی‌اند علیه ظلم و خفقان.

پیمان، در حالی که میان دیوارهای بی‌پنجره و زیر سایه‌ی مرگ نفس می‌کشد، با زبان شعر، زیستن را معنا می‌کند؛ شعر او روایتی‌ست از رنج و امید، از درد و ایستادگی. او در اوج سرکوب، به جای ناله، فریاد آزادی می‌نویسد و در برابر حکم ناحق، با کلمات، قامت راست می‌کند.

:::