مهدی نصیری

دوستی با صفا و فاضل از اصلاح طلبان که تا روزهای آخر قبل از سفر به کانادا، گاهی قرار پیاده روی به اتفاق او و چند دوست دیگر در قم می گذاشتیم، یادداشتی در نقد اظهارات اخیر بنده در مورد جنگ حماس و اسراییل نوشته و در جایی چنین کنایه زده است که از شاهزاده نترس و جنایات اسراییل را محکوم کن. (البته این دوست علی رغم آن که منتقد ج ا است اما همچنان عاشق مقاومت و حسن نصرالله و حوثی ها و حماس است.)

من در همین جا بدون ترس از شاهزاده، هر جنایتی را هر کسی مرتکب شود از جمله اسراییل محکوم می کنم، هر چند مساله اولم محکوم کردن جنایات نظامی است که به نام خدا و دین آن چنان در ۴۷ سال اخیر جنایت کرده که گوی سبقت را از بسیاری از جنایتکاران ربوده است. این نظام هر روز به وقت اذان صبح جوانی ایرانی را اعدام می کند اما برای دوستان اصلاح طلب چنان رعب و شاید جذبه ای دارد که بر این جنایاتش چشم می بندند و اولویتشان، دفاع از فلسطین و مخالفت با اسرائیل است!

هر کسی از سیاسیون اصلاح طلب (که بنده به بسیاری از آنان ارادت دارم و هرگز جریان اصلاح طلبانه ای را که از دهه هفتاد در ایران شروع شد و تاثیرات شگرفی به خصوص بر جامعه مذهبی ایران گذاشت، فراموش نمی کنم و هر کس منکر نقش مثبت آن باشد بی انصافی کرده) هر چیزی را اگر بتواند در باره آقای رضا پهلوی بگوید، یک چیز را نمی تواند بگوید و آن این که او نه نقشی در انقلاب آکنده از توهم و نادانی ۵۷ داشته و نه یک روز با نظام منحط و ایران سوز جمهوری اسلامی همکاری کرده و اگر کسی هم با پدر و پدر بزرگ او مساله و مشکلی دارد، به پای او نمی توان نوشت.

دست بر قضا همین دوست عزیزی که در نقد من یادداشت نوشته، روزی در یکی از پیاده روی های قم، این خاطره را برایم نقل کرد: