دو تصویر با فاصله تقریبا ۵۰ سال! دو تصویر گویا از همزیستی زنان با پوششی متفاوت.
این دو تصویر در خود حرفها دارند برای بیننده. در پشت اولی تغییر فرهنگی از سنت به مدرنیته با ابزارهای فرهنگی همچون رادیو و تلویزیون و سینما و کتابخانه و دانشگاه است و دومی حاصل مبارزه ای مستمر با ابزارهای سرکوب از اسیدپاشی به صورت زنان تا زدن پونز و چوب و چماق بر سر زنان و تا کشتن و کور کردن و تجاوز در زندان و ...به جرم بی حجابی است.
تصویر دوم حامل دردها و زخمهایی عمیق به روح و روان مردم است. زخمهایی که هیچ گاه فراموش نخواهد شد و در حافظه تاریخ خواهد ماند. بازماندگانمان سالها بعد در کتاب‌ها خواهند خواند زنان این سرزمین به چه قیمتی حق انتخاب پوشش خود را به دست آوردند!
آیا نمیشد با همان ابزارهای فرهنگی که زنان و دختران را با پوشش‌های متفاوت در کنار هم دوستانه و با آرامش در سال ۵۲ گرد آورده بود، فرهنگ حجاب را آموزش میدادند و انتخابش را به خود مردم وامی گذاردند تا امروز جامعه حامل این زخم عمیق نباشد؟
اما گویی بقای انقلاب ۵۷ بدون زخم زدن به روح و روان مردم ممکن نیست! با ۸۰ هزار تازه نفس!
