چه سالهای زیادی،چه ساعت ها وساعت ها که صرف بحث های کشدار وبی پایان مجرد شده که اسم بحث های تئوریک بر آنها نهاده اند. چه جدل ها که بر سر ویرگول ونقطه نقطه بیانیه ها وقرارها انجام داده و میدهند!بیانیه هائی که خوب می دانند دامنه آن از تعدادمعینی خوانندگان ثابت فرا تر نمی رودوتنها نتیجه آن انشعاب پشت انشعاب بر سر همین مفاهیم وبیانیه ها بوده ونتیجه عملی آن تجزیه شدن به خان نشین های کوچک با خان های متو هم بوده که هنوز بر سر چگونگی نقد گدشته ،ماهیت جمهوری اسلامی که از یک طرف ارتجاعی و ویران گرش می خوانند واز طرف دیگر در مبارزه با اسرائیل زیر عنوان دفاع میهنی پشت سرش صف می کشند با هم در گیراند.

هنوز بر سر حمایت از اصلاح طلبان که برخی دل بر تاج زاده ها بسته اند با هم در کش وقوس اند .پرسیدنی است در این نیم قرن اپوزیسیون ایرانی از آنجائی که دیروز بود تا جائی که امروز ایستاده چه میزان تفاوت کرده ؟ هیچ !

دریغ از بیانیه ای که روح همگرائی وباز کردن راهی جهت رسیدن بهم را در خود داشته باشد .سلطنت طلبان همیشه متهم ومظنون اولند . متاسفانه میزان برخورد های تند که هرگز روزنه ای جهت گفتگو باز نمی گذارداز طرف نیروهای چپ و سلطنت طلبان افراطی در طی این سالها کم نبوده است . دشمنی غریبی که شعار رضاشاه روحت شاد را ساخته پرداخته تعدادی سلطنت طلب می داند.با آقای احمد زید آبادی هم نظر است که میزان محبوبیت احمدی نژاد بیشتر از شاهزاده رضا پهلوی است. دیروز با شک به آقای نوری زاد می نگریست وامروز به آقای مهدی نصیری .

همایش ملی را که همایشی تحسین برانگیز با روح ایرانی وملی بود حتی درشان نقد نمی بیند. بر برنامه دوران اضطرار چنان می تازد که بر برنامه هسته ای رژیم ورسیدن به قله خامنه ای نمی تازد .

کسی نیست که بپرسد ایرادتان درست! شما چه برنامه ای برای این دوران دارید ؟کسی نیست سوال کند آیا در جدال با نیروی سرکوب جمهوری اسلامی حضور یک ائتلاف وسیع تاثیر گذار است ؟ یا اعتراضات بی پشتوانه اپوزیسیون پراکنده که هرکس ساز خود می زند وتنهادریک دستگاه مخالف که همانا مخالفت با جریان مشروطه خواهی وسلطنت طلبی است هم خوان با هم .

می نشینم با خود می اندیشم نتیجه این همه عناد با شخص رضا پهلوی بسود چه کسی است ؟

آیا واقعا نمی بینند که اصلی ترین نیروی اپوزیسیون در حال حاضر چه از نظر حمایت داخلی ،چه امکان رسانه ای ،چه ارتباط های خارجی نیروی شاهزاده رضا پهلوی است.

بگذریم از امر اتحاد وسرنگونی رژیم توسط یک ائتلاف بزرگ میهنی!

بفرض کارسزنگونی رژیم را محول به بالا آمدن دامنه اختلافات در درون حاکمیت بکنیم وبمیدان آمدن مردم را نیز خودجوش فرض نمائیم و احیانا نقش اسرائیل.

"مسلم در چنین صورتی بخشی از این اپوزیسیون با برجسته کردن این امر پشت رژیم خواهد رفت ."

اما با تمام این پیش فرض ها پرسیدنیست در فردای سرنگونی رژیم این اپوزیسیون در کجا خواهد ایستاد ؟در مقابل مردمی که بخش وسیعی طرفدارار رضاپهلوی هستند و از دوران پهلوی به نیکی یاد می کنند. در برابرمهاجران صاجب سرمایه ،کارگزاران متخصص ، نیروهای تحصیل کرده که خواهان بازگشت به سرزمین مادری هستند وآرزو می کنند که نیروهای سیاسی در دوران گذاری آرام وفکر شده جامعه جدیدی را پی ریزی کنند! جامعه ای شکل گرفته بر اساس سکولاریسم ّبر اساس آزادی ،عدالت حکومتی برپا شده بر اساس انتخابات آزاد.

هدف وبرنامه ای که آقای رضا پهلوی حامی سر سخت آن است . آیا در آن زمان هم برخورد این نیروهائی که تمام مدت انتقاد کرده حاضر به برداشتن یک قدم در همراهی نگردیدند وخود نیزبرنامه ای برای دوران گذار ارائه ننمودند چه خواهد بود ؟

آیا دست به تابو شکنی خواهند زد وائتلاف گسترده نیرو های متشکل وکاری در دوران گذار را سازمان خواهند داد ؟ یا مانند حکومت اسلامی خواهان مبارزه با امریکا واسرائیل خواهند شد ! آیا باز در برابرنیروهای حامی آقای رضا پهلوی خواهند ایستاد ؟سوالی که هرگز جواب نمی دهند . " گفتم ای عشق من از چیز دگر می ترسم"

صادقانه می پرسم نخستین بار چه کسی بود که دست دوستی بطرف نیروی چپ بطور مشخص اکثریت دراز کرد؟چه کسی بود که سراغ چند تن از کادر های سازمان فدائی رفت ؟ آیا کسی جز شخص رضا پهلوی بود که رنج سفر بر خود هموار می کرد تا با چپ ها دیدار کند؟ ما چه پاسخ متقابل وسازنده ای در جهت نزدیکی دادیم ؟ در این همایش مونیخ او بود که به استقبال کسانی رفت که چه بخواهیم وچه نخواهیم پیشینه چپ داشتند و مقدمشان برای او گرامی بود.

حال در ملتقای یک تحول بزرگ ایستاده ایم ملتقای سرنوشت سازی که شناسنامه امروز وفردای ما خواهد بود .شناسنامه ای که نشان خواهد داد چه کسانی وچه نیروهائی از اعماق جانی شیفته وعاشق شعار "زن ،زندگی ،آزادی " سر دادند. بی هراس ازباران اتهاماتی از آن دست که آقای اسماعیل مرادیها می زنند وخواهند زد . آری بهای پای بندی به حقیقت سنگین است شیزین وپرغرور نیز هم . پرغرور از آن رو که غرور خود می شکنی بر اینهمه اتهامات طاقت می آوری تا بدون هرخواهشی خدمتگزار مردم رنجدیده کشور خود باشی.