شنیدم کاسبی سنگی گران سُفت

به جسمِ ناقصی سروِ چمان گفت

بگفتا نکته ها از خط و خالش

مگر طوسی بداند اصلِ حالش

سیه سنگِ دلش دارد نشانی

ز کانِ کینه هایِ کهکشانی

نخواهد از کسان جز چاپلوسی

ولی در بر کِشد سردارِ روسی

به هر لنگش بچسبد پاچه خواری

اگر فرصت گذارد مُرده خواری

ز دندانِ گُلی رنگش چه گویم؟

که از آثارِ خون چیزی نگویم

دو چشم ِ هرزه اش مثل عقاب است

به هر کس بنگرد حذفش ثواب است

نه حرفی می رود در تویِ گوشش

نه گاهی شل شود تارِ گلویش

بلا بارد از آن دستِ درازش

اگر رقصد زنی با مویِ بازش

نمی گویم دگر از پشم و از ریش

که این چامه شود از مثنوی بیش