 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران
سرويس ادب
مراسم يادبود روشنك داريوش ـ مترجم فقيد ـ شامگاه گذشته ازسوي كانون نويسندگان ايران، در هتل كوثر تهران برگزار شد.
به گزارش خبرنگار بخش ادب ايسنا (خبرگزاري دانشجويان ايران)، در اين مراسم محمود دولت‌آبادي ـ داستان‌نويس ـ در سخناني اظهار داشت: پيش از آنكه سخني بگويم، عميقا همدردي خودم را به مادر گرامي او، فرزندش كاوه و همسرش خليل رستم‌خاني، ابراز مي‌كنم.
دولت‌آبادي افزود: تصويري كه از او به ذهن دارم اين است كه او يك لحظه هم بدون كار و تلاش نمي‌ماند.
اين رمان‌نويس سپس با اشاره به ترجمه روشنك داريوش از كتابهاي قرن من اثر گونترگراس و قطره اشكي در اقيانوس از مانس اشپربر توضيح داد: روشنك داريوش به خوبي توانسته است تجربه‌هاي دشوار اين دو شخصيت را به عنوان نمايندگاني از جامعه فكري خودشان، بويژه رنجي كه از فاشيسم برده‌اند را نشان دهد و به آن خوب بپردازد.
محمود دولت‌آبادي خاطرنشان ساخت: مدلي كه روشنفكران جهان و از جمله بخشي از روشنفكري جامعه ما به آن رسيده است، اين است كه اين دو شخصيت از دو نقطه متضاد حركت مي‌كنند؛ اما به يك جا ختم مي‌شوند و معتقدند كه قدرت متمركز در دست شخصيت متمركز كه در كشورهاي آنان نشانه‌هايش در يكسو هيتلر و در سويي استالين بود، هرگز نمي‌توانند به وعده‌هايي كه در فرهنگ سوسياليسم آمده وفادار بمانند؛ يعني نمي‌توانند ملزم به دموكراسي باشند، پس آزادي محقق نمي‌شود.
سيمين بهبهاني ـ غزلسرا ـ نيز در سخناني تاكيد كرد: فكر مي‌كنم چنين زني نمرده است؛ چون پيامي كه هر زنده‌اي وظيفه دارد براي زندگان بعد از خود بگذارد را گذاشته و فرستاده است.
بهبهاني گفت: زندگي او با آن همه تلاطم و سختي كه كشيده بود، به خصوص در آخرين سالهاي عمرش، به كسي مي‌ماند كه در يك كشتي در حال غرق روي تخته سنگها افتاده و مي‌خواهد پيغامي را حتي با جسد و مرگ خود برساند و آن مقاومت و شور زندگي است كه بايد در زنها و مردهاي ما موجود باشد؛ چون مرگ طبيعي است و همه را دربر مي‌گيرد و آن كسي كه بتواند پيامش را به نسل بعد از خودش برساند، زنده جاويد است.
سيمين بهبهاني در پايان گفته‌هايش شعرهايي براي حاضران خواند.
به گزارش ايسنا سيدعلي صالحي ـ شاعر ـ ، فرزانه طاهري ـ مترجم ـ، ناصر وثوقي ـ مترجم و پژوهشگر ـ و خسرو پارسا، از ديگر سخنرانان اين مراسم بودند.
سيدعلي صالحي با خواندن شعر “ري‌را” درباره روشنك داريوش بيان داشت: يكبار ديگر كانون نويسندگان ايران يكي از باارزش‌ترين دوستان و اعضاي خود را از دست داد؛ اما تا نام اين عزيزان زنده است، كانون باقي است.
فرزانه طاهري نيز در سخناني با اشاره به عضويت روشنك داريوش در كانون نويسندگان ايران اظهار داشت: آشنايي من با روشنك داريوش با كانون نويسندگان گره خورده است؛ زمانيكه به همراه او و برخي اعضاي كانون اعتراض‌هاي خود را به برخي از طرح‌ها اعلام كرديم، يا در 18 شهريو 75 وقتي كه آخرين كارها را روي منشور كانون انجام مي‌داديم، آمدند و ما را بردند، 13 نفر بوديم و من و روشنك داريوش، تنها زنان اين جمع.
طاهري از احمد ميرعلايي، هوشنگ گلشيري، كاظم كردواني و مهرانگيز كار به‌عنوان كساني نام برد كه ديگر نيستند يا به ميل خودشان نيستند.
در پايان برنامه خسرو پارسا ـ از همكاران روشنك داريوش ـ درباره آشنايي‌اش با وي يادآور شد: آشنايي من با روشنك داريوش از عوالم سياسي شروع شد؛ بنابراين طبيعي بود كه من اينجا به اين جنبه از زندگي او مي‌پرداختم، ولي ظاهرا جو مناسب نيست و من سخنم را كوتاه مي‌كنم.
وي ادامه داد: سخن گفتن در مرگ عزيزان، بس دشوار است؛ بويژه آنكه اين دوست در چنگ بيماري گرفتار باشد و به‌ناحق از ديدار نزديكترين دوستان و اعضاي خانواده‌اش محروم بماند؛ آنهم به چه جرمي؟ به جرم آزادي براي زيستن و حق.
او همچنين گفت: سرنوشت روشنك داريوش كسي را نترساند؛ من با محدوديتها ناآشنا نيستم؛ ولي معتقدم كه مي‌توان به شرايطي اميد داشت.
به گزارش خبرنگار ايسنا، در اين مراسم، جمعي از علاقه‌مندان به ادبيات، نويسندگان و شاعران معاصر و اعضاي كانون نويسندگان ايران، ازجمله اميرحسن چهل‌تن، مديا كاشيگر، فريبرز رييس‌دانا، جاهد جهانشاهي، شهلا لاهيجي، مهين خديوي و علي‌اكبر معصوم‌بيگي حضور داشتند.
