مختصری از تاریخچه ی نشریات در اروپا، برگردان: فرهادسلمانیان

نخستين گام ها
يكي از نخستين مجلات، نشريه ي علمي اروپا «ژورنال دو اسكاوان » (كه بعداً در سال 1965 ژورنال دو ساوان ناميده شد.) بود كه از سوي دانشگاه پاريس منتشر مي شد و مقالات دانشمندان برجسته اروپا را نيز چاپ مي كرد و در سرتاسر اروپا خوانندگان فراواني داشت. اين نشريه به نوبه خود الگويي شد براي نشريه ي «آكتا اروديتوروم»(گزارش فرهيختگان) كه در سال 1682 در لايپزيك به عنوان نخستين مجله ي علميِ دانشگاهي كار خود را آغاز كرد و با مجله «فيلوزوفيكال ترنس اكشنز آف د رويال سوسايتي»(گزارش نشست هاي فلسفي انجمن سلطنتي رويال در لندن كه در سال 1665 تاسيس شد.) در انگليس به رقابت پرداخت. اين مجله شامل مقالات علمي و تحليل آخرين رويدادها در زمينه هنر، ادبيات، فلسفه و علم بود. در قرن هجدهم هنگامي كه استيل و اديسون با نشريات «دِ تاتلر» ( از 1709 تا 1711) و «دِ اسپكتيتر» در روزنامه نگاري سبك جديدي براي سرگرمي و اطلاع رساني مخاطبان ابداع كردند، نشريات مختلفي كه به طور مرتب منتشر مي شدند، در انگليس خوانندگان بسياري يافت. گرايش به خواندن نشريات از سال 1731 با انتشار مجله «جنتلمنز مگزين» بيشتر شد. اين مجله حاوي گزارش هايي درباره ي مسائل سياسي، مقالاتي با موضوعات مختلف، داستان هاي كوتاه و شعر بود.
«موناتسگشپرشه» ( گفتگوهاي ماه) كه از سال 1688 توسط كريتيان توماسيوس چاپ و نشر مي شد، نخستين مجله عامه پسند آلماني زبان بود. در اواخر قرن هجدهم در فرانسه و آلمان نيز بازار شايان توجهي براي مجلات بوجود آمد. اين بازار كه در دوران شكوفايي خود حدود 500 عنوان را در بر مي گرفت، بيشتر در قالب هفته نامه هاي تربيتي علایق آموزشي عموم مردم را كه پس از دوران روشنگري برانگيخته و بيدار شده بود، تامين مي كرد. در ادامه ي اين تحولات در ساير زمينه هاي علمي نیز مجلاتی منتشر گرديد، كه مجله «الگماينه ليتراتور تسايتونگ» از آن جمله بود و مدت زيادي به كار خود ادامه داد. (از 1745 تا 1849)
مكتب كلاسيك آلمان باعث پاگرفتن نشريات بسياري گرديد؛ از آن جمله مي توان به تاسيس «در تويچه مركور» توسط ويلاند در سال 1773، «دويچه موزيوم» در سال 1776 توسط كريستيان بيو و نشريه ي هورن توسط شيلر كه گوته نيز از همكاران آن به شمار مي رفت، نام برد.
00مجلات قرن نوزدهم
در آغاز قرن نوزدهم مجدداً در انگلستان فصلنامه ها و ماهنامه هايي از نوع انتقادي منتشر شد كه موضعگيري سياسي مي كردند. مجله بين المللي و ليبرال «ادينبورگ رويو» (1929-1802) كه سياستمداران و نويسندگان سرشناس؛ از جمله والتر اسكات و وتوماس كارلايل براي آن مقاله مي نوشتند. در آغاز قرن نوزدهم در آمريكا نيز مجله معتبر «نورث امريكن رويو»(1940-1815) منتشر شد كه افرادي چون هنري جيمز به عنوان منتقد در آن فعاليت مي كردند. نشرياتي مانند مجله فرانسوي، «روو دُ دو مونده» (گزارشهايي از دو جهان: 1829) و هفته نامه ادبي«ليتراريشه ووخنبلات»(1898-1820) مخاطبان فرهيخته و حرفه اي را مد نظر داشت و با توجه به تيراژ خود از تكنيك هاي جديد چاپ مانند دستگاه چاپ بخاري سود مي جستند.
نخستين مجلات جديد مصور مانند هفته نامه «ايلِستريتد لاندن نيوز» (1842) در اواسط قرن اخير به چاپ رسيد. «لا ايلوستراسيون» در فرانسه (1944-1843) «دي وًخه» در آلمان (1940-1899)، لسليز ايلِستريتد نيوزپيپر» و نيز «هارپرز ويكلي»(1916-1847) در ايالات متحده از اين دست مجلات مي باشند. در اواخر قرن نوزدهم استفاده از عكس نيز در مجلات معتبر رواج بيشتري يافت و بهبود كيفيت چاپ رنگي به نوبه خود باعث ايجاد جذابيت تصويري بسياري براي خوانندگان گرديد.
در نيمه ي دوم قرن نوزدهم با انتشار نشريه «پانچ» (1841) يكي از تاثيرگذارترين هفته نامه هاي انسان محور (هومانيستي) در انگلستان پا به عرصه ی ظهور گذاشت كه بدون هيچ گونه ملاحظه اي زندگي اجتماعي را در انگلستان در قالب كاريكاتور و تفاسير منعكس مي نمود. نشريات عامه پسند بسياري در خارج از انگليس، از جمله «سيمپليسيسموس» در آلمان كه در مجموع رنگ و بوي طنز سياسي داشت، به تقليد از پانچ پرداختند. نشريه «سيمپيليسيسموس» كه همكاران برجسته ي بسياري داشت، بيش از همه به خاطر نوشته هاي توماس تئودور هاينه و اولاف گولبرانسون سبك نشريه نگاري زمان خود را تحت تاثير قرار مي داد، اغلب با سانسور مواجه و گاهي نيز چاپ آن براي مدتي ممنوع مي شد. تحت تاثير زيبايي گرايي موجود در آستانه قرن بيستم مجلات ارزشمندي در حوزه ي هنر و ادبيات نيز توسعه يافت: از آن جمله مجله «پان» كه اتو جوليوس بيرباوم آن را تاسيس كرد، مجله «اينزل» و نشريه هنري دیگری در شهر وين به نام «ور ساكروم» را مي توان نام برد.
مجلات قرن بيستم
در آغاز قرن بيستم نشريات وزين ادبي بسياري در اروپا و آمريكا پاگرفت. از آن جمله مجله ي آمريكايي «ونيتي فاير» (از 1913 تا 1936 كه از سال 1983 مجدداً منتشر شد.) يا مجله «دي دامه» كه كه برلين مجلل دهه ي بيست را پوشش مي داد. دردهه ي بيست مجلاتي مانند ريدرز ديجست(1922) محبوبيت بسيار يافتند. اين مجله در قطع جيبي منتشر مي شد و از دهه ي پنجاه هر ماه با تيراژ ميليوني چاپ مي شود و با چاپ هاي متعدد به زبان هاي خارجي ( و حتي براي نابينايان ) يكي از موفق ترين نشرياتِ تاريخ نشريه نگاري بوده است. در اين دوران مجلات خبري مانند تايم ( 1922) و نيوزويك(1933) و همچنين مجلات ارائه ي مد ( مانند وگيو) شروع به كار كردند. با انتشار مجله «لايف» دوره ي جديدي در عرصه روزنامه نگاري مصور آغاز مي شود.

آخرين پيشرفت ها
امروزه مجلات در سراسر جهان بخش ثابتي از عرصه ي رسانه ها هستند. اين حوزه، از مطبوعات تخصصي ( نشريات علمي، مربوط به كامپيوتر و سرگرمي) و مجلات مربوط به مد و تلويزيون گرفته تا نشريات فرعي مانند مجلات ادبي را شامل مي شود. در بازار نشريات آلمان برخي از نشريه هايي كه در دوران پس از جنگ پا گرفتند، مدت بسياري دوام يافتند. از آن جمله نخستين مجله ي راديويي به نام «هورتسو» يا « اشپيگل» و «اشترن» را مي توان نام برد كه اخيراً با مجله ي محبوب «فوكوس» (1993) و «دي وًخه» رقابت مي كنند. در دهه ي شصت در سايه ي فرهنگ جوانگرايي، مجلاتي( مانند براوو) - براي دختران بوجود آمد. با وجود اهميت فزاينده ي ساير رسانه ها مانند تلويزيون، ويدئو و كامپيوتر، بازار مجلات نيز در دهه نود رشد بسيار بالايي داشته است.
منبع: اینترنت